,,Sveitin" hennar Álfheiðar

Mætti í nokkur skipti í mótmælin á Austurvelli. Þetta var ólíkt fólk, með mismunandi skoðanir, en kom til að mótmæla, eða til að sýna samstöðu. Ég var rétt hjá Alþingishúsinu þegar til mín kemur gamall skólafélagi úr menntaskóla, sem ég hafði ekki hitt árum saman. Þá vorum við sósíalistar og rifjuðum þegar okkur vor boðið upp í sendiráð og boðið upp á bjór, og starf fyrir flokkinn við ,,upplýsingaöflun". Við hlógum þegar við rifjuðum þetta upp. Nú átti hann strák í ,,sveit flokksins" eins og hann kallaði það. Sveitin er m.a. undir stjórn hershöfðingja, sem kenndi okkur forðum, sagði hann mér í óspurðum fréttum. Svo benti hann mér á hóp svartklæddra ungra manna, á tali við Álfheiði Ingvadóttur. Þegar fjölmiðlar löngu síðar fóru að fjalla um þátttöku Álfheiðar í uppreisninni, var ég búinn að fylgjast með þessum aðförum nokkra laugardaga. Átti erfitt með að sjá svona aðferðafræði í lýðræðissamfélagi. Flokkarnir kæmu sér upp ,,sveitum".

 Það vakti athygli mína að þegar sveit fólks málaði hús manna heyrðist ekkert í ráðherrum, fyrr en hús dómsmálaráðherra var málað. Það þótti óviðeigandi því dómsmálaráðherra var í þeirra hópi. 

Þegar hópur fólks fór að heimili Þorgerðar Katrínar, þá datt mér í hug sveitin henner Álfheiðar. Það kom nú ekki með rauða málningu, og ekki hettuklætt. Þegar það stóð frammi fyrir Kristján Arason og dóttur hans, koðnaði liðið niður. Upps, kannski hefðum við ekki átt.... Sauðsvipurinn leyndi sér ekki.

Svona ,,sveitir" hafa verið til áður. Geta gengið ansi langt.  Ráðherrann sýnir að hugarfarið leyfir aðgerðir sem ekki alltaf rúmast fyrir innan núverandi laga.

Hitt er svo annað mál, að tími Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur er liðinn. Það mun hún hins vegar væntanlega sjálf tilkynna í dag.   

Vilja að varaformaðurinn víki