Böðlar þöggunarinnar

Frá því löngu fyrir Icesave var komið í ljós að Lilja Mósesdóttir var ósátt við fagleg vinnubrögð innan VG og innan ríkisstjórnarinnar. Framhaldið var fyrirsjáanlegt. þrennt var í stöðunni

a) að vinnubrögðin á stjórnarheimilinu myndu breytast og tekið yrði tillit til ábendinga Lilju,

b) valtað yrði yfir Lilju og hún myndi koðna niður eða

c) Lilja færi eign leiðir. 

Þrátt fyrir allt tal um ný og faglegri vinnubrögð í pólitíkinni, opnar og lýðræðislegar umræður, hefur lágkúran sjaldan verið meiri í íslenskri pólitík. Lilja gerir athugasemdir sem liggja borðliggjandi fyrir. Hún neitar að taka þátt í lyginni. Einn af þeim þingmönnum sem skora hvað hæst. 

Þá fara flokkshundarnir á stað, böðlar þöggunarinnar. Fyrst kemur

Þórdís Bára Hannesdóttir félagsráðgjafi með meiru. Hún segist ekki vera að segja að Lilja hafi ekki rétt fyrir sér varðandi gengistryggðu lánin, en henni finnst að Lilja eigi ekki að tjá sig, sjá. 

 

http://nupur.blog.is/blog/nupur/

 

Nú kemur Ómar Valdimarsson sem tekur þann pólinn í hæðina að hæða og ögra Lilju. Hann spyr í lokin af hverju Lilja kæri ekki Jóhönnu og Steingrím fyrir landráð. (sem mörgum hefur komið til hug að gera)  sjá.

 

http://umbiroy.blog.is/blog/umbiroy/entry/1074539/ 

 

Það er afskaplega athyglisvert að bæði Þórdís og Ómar eru sendiboðar frá Samfylkingunni, sem lagði svo mikla áherslu á opin lýðræðisleg og vönduð vinnubrögð. Það segir mér hugur að fleiri flokksnúðar eigi eftir að koma í humátt eftir skötuhjúunum.