Einar Karl í essinu sínu.

Allir sem þekkja til Jóhönnu Sigurdóttur vita að ræðan sem hún hélt fyrir flokkssystkini sín var ekki samin af henni sjálfri. Eins og oft áður eru fingraförin frá spunameisturunum. Það versta við slíkan spuna er að þrátt fyrir að hann veki athygli hefur hann engan annan kost. Með því að líkja þingmönnum VG eins og óferjandi kattahóp, var Jóhanna sannarlega að gera lítið úr VG, gera Steingrími Sigfússyni erfiðara með því að halda þinghópi VG saman til þess að vinna með þessari ríkisstjórn og síðan sannfærði þetta bull í Jóhönnu órólegu deildinni að aðal markmið Samfylkingarinnar í þessari ríkisstjórn sé að ganga milli bols og höfuðs á VG.

Forsætisráðherra í ríkisstjórn við þessar aðstæður verður að vera leiðtogi sem fær stjórn og stjórnarandstöðu, vinnuveitendur og verkalýðhreyfinguna til þess að snúa bökum saman og taka á þeim málum sem fyrir liggja. Þá tekur Jóhanna upp byssuna og skýtur í allar áttir. Fyrir Einari Karli virðist það skipta mestu að vekja athygli. Því að vond athygli, sé betri en engin. Ef það var ætlunin tókst dæmið, en virðingin fyrir Jóhönnu minkaði bara. Hún má nú ekki við mikið minna fylgi.