Landsvirkjun er eitt af mikilvægustu fyrirtækjum okkar. Það er mikilvægt að slíkt fyrirtæki hafi siðferðisreglur og öryggismál fyrirtækisins í lagi. Nú er liggur einn starfsmaður fyrirtækisins 

undir grun að hafa tekið þátt í innbroti, glæpsamlegu atferli með hópi fólks sem einnig liggur undir grun um samstarf á slíkum vettvangi. Slíkur hópur ef sekur er, myndi kallast glæpagengi. Telur stjórn og stjórnendur fyrirtækisins það ásættanlegt að á meðan starfsmaður Landsvirkjunar  tekur ekki þátt í því að upplýsa málið, sem hún er m.a. sökuð um, sé á sama tíma starfandi hjá fyrirtækinu? Gæti Þóra komið upp einhverju gengi innan Landsvirkjunar til þess að hjóla í einhverja viðskiptavini sem henni eða einhverjum er ekki að skapi? Það er skýlaus krafa að þetta byrlunarmál verði upplýst.  

Farið var fram á endurtalningu í Kraganum í s.l. kosningum. Ef rétt er að um örfá atkvæði var að ræða þegar tveir þingmenn féllu út af þingi, finnst mér full ástæða fyrir endurtalingu. Finnst þessi ósk réttlæta endurtalingu. 

Hressilegar kosningar að baki. Piratar, Sósíalistar og VG hverfa af sviðinu, og kom það ekki alveg á óvart. Átti von á betri úrslitum hjá Framsókn, en það sem var verst var að Willum Þórsson hverfur af þingi, þrátt fyrir mjög góða frammistöðu í heilbrigðisráðuneytinu, þá er mikil  eftirsjá af Lilju Alfreðsdóttur. Mitt mat er að Sigurður Ingi Jóhannsson hefði átt að vera búinn að stíga til hliðar sem formaður. Að missa forystuna í Suðurlandskjördæmi eru skýr skilaboð.  Valið hefði örugglega orðið á milli Willums og Lilju.

Hef kynnst vinnubrögðum í einum af undirstofnunum Innviðaráðuneytisins Samgöngustofu. Góð þjónusta þegar kemur að skráningu bifreiða, en þegar kemur að flugi og siglingum tekur annað við.  Minni fyrirtæki og einstaklingar í rekstri eru beittir hreinu ofbeldi, þar sem virðing einstakra starfsmann t.d. fyrir stjórnsýslulögum eru afar takmörkuð. Slíkt framferði er algjörlega óásættanlegt í nútíma samfélagi. Í stjórnsýslulögum er skýrt að ef opinberir starfsmenn brjóta stjórnsýslulög í samskiptum við einstaklinga og fyrirtæki sem þau þjóna.  Viðurlögin gætu orðið háar sektir eða fangelsisvist. Brýnt er að næsti innviðaráðherra ásamt  Umhverfis og samgöngunefnd láti fara fram úttekt á stofnuninni og taki þar til.  

Glæsileg útkoma hjá Kristrúnu og Samfylkingunni og gott yfirbragð á flokknum.  Viðreisn fær hörkukosningu.  Flokkur fólksins er sigurvegari hvað varðar auglýsingar og kynningu enda fengu marga þingmenn. Það er misskilningur að það sé hægt að gera allt fyrir alla og það helst strax. Sumt af loforðunum flokksins  er einfaldlega ekki framkvæmanlegur. Loforðaflaumurinn hafði yfirbragð ofurtrúar á populisma. Þetta gæti gert flokknum mjög erfitt fyrir þegar kemur að stjórnarmyndun. 

Það þótti mörgum áhugavert að sjá hvernig Samfylkingin jók fylgi sitt framan af ári. Hæst mældist Samfylkingin með yfir 30% fylgi. Flokkforystan sagði sem minnst, á meðan ríkisstjórnarflokkarnir voru ósammála um mörg mál Flokksformaðurinn sagði baraa sem minnst. Hún hafði hins vegar byrjað að grisja í flokknum. Fyrst flaug Helga Vala út af þingi, og síðan lak aftökulistinn út. Þrátt fyrir pirring, gátu almennir flokksmenn ekki kvarað svona fylgi hafði ekki sést áður. Nokkrar grunnlínur voru þó lagðar. ESB aðild var ekki eitt af aðalmálunum. Svo kom að því að koma með punkta um Efnahagsmálin, og þá var ljóst að árangur og stefnan í borgarmálunum gat ekki farið með stefnu Kristrúnar Frostadóttur um árangur í Landsmálunum. Það mátti öllum vera ljóst að Dagur B. Eggertsson var ekkert velkominn um borð í landsmálin. Uppstillingarnefnd virti vilja Kristrúnar að vettugi og sprengjan hlaut springa. Fram að þessum tíma var Samfylkingin í forystu og Kristrún líklegasta forsætisráðherraefnið. Þá kemur næsta sprengja Þórður Snær Júlíusson mætir í Spursmál hjá Stefáni Einari Stefánssyni. Þetta var það síðasta sem Kristrún Frostadóttir og Samfylkingin mátti við. 

Það er að gerast fleiri hlutir. Verkalýðshreyfingin er að gera sér grein fyrir að þéttingarstefnan í Reykjavík og Borgarlínan er að koma í veg fyrir að ungt fólk geti eignast eigið húsnæði. Hjá meirihlutanum í Reykjavík hefur komið æ sterkar fram að slík stefna sé algjört óþarfi. Það sé alls ekki stefna alls staðar í Evrópu. Á Íslandi hefur þetta verið lykilstefna, og meira að segja Stefán Ólafsson hefur komið með þá kröfu að aðilar í Eflingu geti eignast sitt eigið húsnæði 

Við þessar aðstæður fer Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir með Viðreisn fram úr Kristrúnu og Samfylginni. Þorgerður orðin forsætisráðherrafenið. Ekki endilega mikið fagnaðarefni á öllum stöðum.

Við þessi tímamót ákveður Þorgerður Katrín að koma fram með stefnu Viðreisnar. Forystusauðurinn verður jú að vita hvert á að stefna. 

Fyrsta málið er að lækka verðbólgu og vexti. Þetta er erfitt mál Fyrir Þorgerði Katrínu. Hún er guðmóðir Meirihlutans í Reykjavík og þéttingarstefna Reykjavíkurborgar er ein aðal ástæðan fyrir hárri verðbólgu og vöxtum. Þetta er jafn slæmt áhersluatriði og íbúðaál ungs fólks. Þorgerður Katrín gagnrýnir skuldastöðu ríkisins á sama tíma og skuldastaða Reykjavíkurborgar eru í hæstu hæðum 

Áður en Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir tekur við sem forsætisráðherra verður hún að útskýra fyrir okkur kjósendum hvernig henni tókst að greiða ásamt eiginmanni sínum rúm 1700 milljónir . Á Wikipedia segir: Í 2. bindi skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis um fall íslenska bankakerfisins, er fjallað um þá stjórnmálamenn og maka þeirra sem höfðu heildarlánastöðu sem var hærri en 100 milljónir króna. Nafn Þorgerðar Katrínar og eiginmanns hennar er þar ofarlega á blaði en heildarlán hennar og eiginmanns hennar námu nærri 1700 milljónum króna. Þorgerður Katrín sagði af sér sem varaformaður Sjálfstæðisflokksins og tók sér tímabundið hlé frá þingstörfum þann 17. apríl 2010.

Lengi vel var sú stefna hjá sveitarfélögunum að selja eigin lóðir á lágmarksverði. Lengi vel var lóðaverð 2-5% af söluvirði fasteigna. Þegar lóðir voru t.d.  til úthlutunar á höfuðborgarsvæðinu sótti fólk um slíkar og þá var oft dregið milli aðila, eða fram fór mat. Yfirleitt hefur einhver skortur verið á lóðum. Þetta lága lóðarverð varð til þess að ungt fólk, og þeir sem minna máttu sín gátu eignast eigið húsnæði. Auk byggingarfyrirtækja voru til byggingarsamvinnufélög og verkamannabústaðir sem voru á vegum sveitarfélaganna. Breiðholtið varð til m.a. með aðkomu stéttarfélaganna. Sveitarfélögin voru misduglega að brjóta land fyrir nýtt húsnæði, og það ver ekki alltaf vel séð þegar framboðið nálgaðist eftirspurnina. Þannig vrru þeir Gunnar Birgisson og Sigurður Geirdal duglegir í Kópavoginum að dæla lóðum á markaðinn á tímabili. Skortur á lóðum gat þýtt að aðilar sóttu um lóðir og seldu. Það gerðist svo í tíð Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur að farið var að bjóða út lóðir, sem þýddi hækkun lóða. Þetta var umdeilt skref. Hækkun á lóðum sem þrengir m.a. að ungu fólki. 

Það bætist svo við að sveitarfélög eins og Kópavogur sérstaklega Seltjarnarnes eiga ekki lengur land til þess að byggja á. 

Í þessum jarðvegi er sprettur síðan ný stefna, sem hefur læðst inn nýjar áherslur og stefna. Í Reykjavík hefur lítið land verið brotið, en aðaláherslan er á þéttingu byggðar. Þá þarf oft að brjóta niður gömul hús, og kaupa dýrar lóðir. Flestir geta verið sammála um að þetta er nauðsynlegt með, en ef þetta er aðalatrið í íbúðastefnu þýðir þetta stórhækkað íbúðaverð. Langstærsta sveitarfélagið á höfuðborgarsvæðinu hefur boðið upp hlutfallslega fæstar lóðir og þá nær eingöngu dýrar lóðir. Til þess að mæta þörfum ungs fólks og þeirra sem minna mega sín hefur í vaxandi mæli komið upp krafa um fleiri lóðir, en einnig hefur verið mynduð stefna í Reykjavík að koma upp leigumarkaði eins og víða þekkist í Evrópu, þar sem ungt fólk á ekki íbúðir heldur leigir. Lífeyrissjóðirnir hafa fengið leyfi til þess koma inn og byggja leiguíbúðir. Það getur örugglega lækkað leiguverð til lengri tíma. Það mun örugglega henta mörgum innflytjendum. 

Eftir stendur að kannanir sýna að ungt fólk fædd á Íslandi vill í 80-90% eiga eigið húsnæði. Meirihlutinn í Reykjavík hefur ákveðið að virða ekki þennan vilja, og þegar til viðbótar koma áherslur á að fólk eigi ekki að eiga eigin bíla, þá er átak eins og Borgarlína notuð til þess að þrengja enn frekar að ungu fólki. Þrátt fyrir mikilli fjölgun á höfuðborgarsvæðinu bæði með fjölgun innflytjenda og einnig flutningum innanlands, hefur ungu fólki fæddu á Íslandi fækkað hlutfallslega í Reykjavík. 

Þessi nýja stefna ber að stórum hluta ábyrgð á hækkun á verðbólgu og hækkun á vöxtum. 

Þessi þróun sést vel þegar tölur eru skoðanir um íbúafjölda og lóðaframboð t.d. á 10 ára tímabili. Þessi nýja stefna hefur verið í valdatímabili Samfylkingar, Viðreisnar og Pírata. Lengst af voru VG með þeim í för, en síðustu tvö ár kom Framsókn að málinu. Framsókn hefur lýst yfir að þau vilja breyta stefnunni, en enn sem komið er hefur ekki verið brotið mikið af nýju landi þar sem boðið er upp á hagkvæmari lóðir. 

Þegar stjórnmálamenn tala um að lækka vexti og verðbólgu, verður einnig að skoða hvaða stefnu viðkomandi hafa rekið m.a. í íbúðamálum á sveitarstjórnarstiginu. Það verður að fara saman hljóð og mynd. 

Spurningin sem við verðum öll að svara viljum við á Íslandi geti aðeins það unga fólk sem á ríka foreldra eignast eigið húsnæði?