Nú þegar stjórnmálaflokkarnir keppast við að lofa kjósendum gulli og grænum skógum ganga þeir stundum svo langt að trúverðugleikinn glatast. 

Þegar Inga Sæland kemur fram í auglýsingu og segir að allar ríkisstjórnir sem hafa verið, hafi svikið kjósendur sín, er ástæðan sennilega afar lélegir auglýsingasmiðir. Ekki það að Inga Sæland á til þess að slá fram fullyrðingum sem almenningur er löngu hætt að taka mark á. Vitandi að þetta er bara í nösunum á henni. Frasar án innihalds sem koma í stað rökræðu. Svo getur hún komið sterk inn í umræðuna, þegar frösunum sleppir. Þegar hún er spurð um skoðun flokksfélaga sinna Ragnars Ingólfssonar oddvita flokksins í Reykjavík norður og Ásta Lóa Þórsdóttir oddviti flokksins í Suðurkjördæmi að reka eigi Ásgeir Jónsson Seðlabankastjóra hristir Inga bara hausinn brosandi og tekur ekki undir svona bull. Til þess að vera stjórntæk verða frambjóðendur flokksins að vanda sig betur og kynna sér málin. 

Sanna Magdalena Mörtudóttir er sjarmerandi frambjóðandi Sósíalistaflokksins og hefur þægilega nærveru. Þegar kemur að lausnum þá fer hún í lausnir sem ungt fólk í MH á menntaskólaárum mínum var að daðra við. Frá því að vera kommúnismi Austur Þýskalands eða austar. Sjávarútvegsmálin á að leysa með því að hið opinbera á að taka við. Endurvekja gömlu bæjarútgerðirnar. Húnsæðismálin á að leysa með því að hið opinbera á að byggja. Rifja upp þann tíma sem ég kynntist Austur Þýskalandi. Öllum sjarma er sturtað niður í klósettið. 

Þá kemur að VG. Persónutöfrarnir og leiðtoga hæfileikarnir hennar Katrínar Jakobsdóttir eru ekki lengur til að byggja á, og þá er eymdin og kerfismennskan bara eftir. Hafði þá trú að Svandís Svavarsdóttir myndi með sín hæfileika lyfta sér upp fyrir kerfismennskuna. Valdi gamla farið.  Blandan Svandís og Guðmundur var eitthvað sem hrindir meira að segja fjölda úr innsta kjarna VG út, og fólk tekur til fótanna. Gamla Austur Þýska kerfismennskan á lítið erindi í nútímann. 

Vilhjálmur Birgisson mætti í Í bítið í morgun á bylgjunni og hristi upp í liðinu. Tveir síðustu matvælaráðherrar hafa ákveðið að fara ekki að lögum og virða stjórnarskrána, og afgreiða ekki umsóknir í tíma til þess að hvalveiðar geti hafist. Ljóst er að ríkissjóður á von á að greiða hundruð milljóna í skaðabætur fyrir athæfið. Nú eru umsóknir komnar fram um hvalveiðar og þá ber sitjandi matvælaráðherra að afgreiða umsóknirnar. Það skiptir engu þó fjölmiðlamennirnir á Glæpaleiti hafi aðrar skoðanir á málinu. Þeir drógu skattsvikarann og formann Blaðamannafélagsins Sigríði Dögg Auðunsdóttir til þess að fá álít hennar á málinu. Hún er nú varla rétta manneskjan til þess að fjalla um siðferðileg álitamál. Bjarni Benidiktsson á auðvitað að afgreiða umsóknina hið snarasta. Það er nauðsynlegt að hlusta á viðtalið við Viljhálm Bítið - Segir að búið sé að snúa hvalveiðimálinu á hvolf - Útvarp - Vísir (visir.is)

Það er í raun merkilegt hvað fjölmiðlar virðast taka skoðanakannanir alvarlega. Kemur þar margt til bæði niðurstöður kannana hérlendis í samanburði við niðurstöður kosninga. Það sama má reyndar segja um skoðanakannanir víða annars staðar t.d. í nýafstöðnum forsetakosningum í Bandaríkjunum. Það er vitað að ákveðnir stjórnmálaflokkar fá meira í kosningum en í skoðanakönnunum og aðrir fá minna. Sjálfur leitaðist ég við að leiðrétta spár til gamans fyrr á árinu. 

Í dag kemur á Visi.is frétt um nýtt líkan undir heitinu Kosningaspá Meitils, einmitt þar sem faglega er leitast við að leiðrétta þær skoðanakannanir sem hafa verið að birtast. 

Niðurstaðan mun síðan breytast því sem nær líður að kosningum. 

Nú er spáin þessi: 

Samfylking 18%

Sjálfstæðisflokkur 17%

Miðflokkur 15%

Viðreisn 14%

Flokkur fólksins 11%

Framsóknarflokkurinn 9%

Píratar 5%

Vinstri græn 4%

Sósíalistar 3%

Lýðræðisflokkurinn 1%

Þetta er áhugavert framtak og spurning hvort Kosningaspá Meitils muni boða nýja faglegri spá. Það segi ég án þess að gera lítið úr þeim aðilum sem hafa verið að vinna að kosningaspám á Íslandi. Niðurstöður fyrri kosninga segja okkur að Framsóknarflokkur og Sjálfstæðisflokkur fá betri niðurstöður en skoðanakannanir sýna. Það kallar á að leiðrétta þarf þær. Bara það eitt segir okkur að þessar kannanir eru gallaðar. Rétt eins og í forsetakosningunum hérlendis á eftir að gera upp mál við kjósendum. T.d. er byrjað að fjalla um 101 milljóna tekjur Kristrúnar Frostadóttur sem hún taldi fyrst fram sem fjármagnstekjur. Afar óheppilegt. Þá verða fjármál Reykjavíkurborgar og framlag meirihlutans í Reykjavík í húsnæðismálum sérstaklega ungs fólks tekin upp. Þegar er farið að ræða um hlutafjárkaup Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur og eiginmanns hennar Kristjáns Arasonar í Kaupþingi, og meðferð þeirra mála. Á Wikipedia voru þau sögð skulda 1700 milljónir í hruninu. Þetta er bara hluti af hverri kosningabaráttu. Þó maður vonist eftir málefnalegri kosningabaráttu þá eru rangfærslur m.a. í efnahagsmálum hreint út sagt með ólíkindum, sem ég reyndar skrifa oftar á þekkingarleysi fremur en populisma. Lítil þekking getur verið hættuleg þekking. 

Kjarasamningar í voru viðleitni til þess að ná þjóðarsátt. Enn og aftur fengu þeir sem verst stóðu mest. Það mun ekki ganga til lengdar því þá hefur það litla þýðingu að afla sér menntunar. Samningarnir skila öllum hins vegar allnokkru, ef þeir halda. Því reynir á þeir sem síðar semja virði ramman. Allir jafnir. Nú eins og áður koma hópar fram sem vilja vera jafnari en aðrir. Fyrst kennarar. Það er sérlega slæmt nú í ljósi umræðna um skólakerfið, og sýnir mikið dómgreindarleysi. Svo koma kröfurnar upp í rjáfri. Borgarstjóri bendir síðan á að veikindadagar og frí eru óásættanleg innan kennarastéttarinnar. Það ástand verður að skoða sérstaklega. Þá er ráðist á borgarstjóra og kennarar hóta uppsögnum. Það er almenningur en ekki kennarar sem á að vera móðgaður. 

Það ætti að vera inntökuskilyrði fyrir ákveðnar stéttir að taka grunnnámskeið í hagfræði. Þingmenn, forystumenn í verkalýðshreyfingunni og fjölmiðlamenn sem fjalli um efhahagsmál. 

Í morgun voru stýrivextir lækkaðir um 0,25. Hafði skotið á þessa niðurstöðu nokkru fyrir ákvörðunina. Óbreytt vaxtastig hefði ekki komið mér sérlega á óvart. Þetta var blanda af óskhyggju og tilfinningu. Almenningur getur haft áhrif. Bíðum með stórar framkvæmdir og spörum, leggjum fyrir eða greiðum niður skuldir 

Það þarf meira til. Sveitarfélögin verða að taka þátt í dæminu. Ekki safna skuldum og brjóta land fyrir íbúðahúsnæði. Tökum á bákninu sem hækkar húsnæðisverð og opnum fyrir nýjar ódýrari leiðir til þess að byrja. 

Þá þarf að skoða möguleika lífeyrissjoðanna til þess að koma með nýtt húsnæði bæði fyrir leigumarkaðinn og til sölu 

Þá þurfa aðilar eins og bankarnar að sýna ábyrgð

Þegar aðilar úr verkalýðshreyfingunni tjá sig skiptir það máli. Ragnar Ingólfsson formaður VR tjáir sig um stýrivaxtalækkunina og telur hana of litla og of seint fram komna. Ragnar hefur áður tjáð sig um ákvarðanir í Seðlabankanum og persónugert þær, með að taka þurfi völdin af Ásgeiri Jónssyni. Í hans hópi er kallað eftir því að Ásgeir Jónsson verði rekinn. Þetta er slíkur loddaraskapur og ber vott um þekkingarleysi Ragnars á efnagasmálum. Á sama tíma heyrist lítið í honum þó Reykjavíkurborg standi sig afar illa að sinna eftirspurn eftir lóðum og þá þá ódýrari en þær sem fást með þéttingu byggðar. Þannig er Ragnar að bregðast ungu fólki í VR, því þessi stefna Reykjavíkurbogar hækkar verð á íbúðum og er nú svo komið að nánast aðeins ungt fólk með ríka foreldra sem getur stutt þau fjárhagslega getur eignast íbúðarhúsnæði. Ragnar er því orðið sérstakt efnahagsvandamal, sem m.a. heldur verðbólgunni uppi