Steingrímur og Álfheiður sæti ákæru.

Nú í ljósi þess að þau Stengrímur og Álfheiður hafa stigið fram og viðurkennt að hafa verið í símsambandi við mótmælendur er full ástæða til þess að gefa strax út ákæru á þau hjúin. Þau geta síðan reynt að verja sig. Það var ekki þeim Steingrími og Álfheiði að þakka að lögreglunni tókst að hrinda áhlaupinu á Alþingi. Hvað ef það hefði ekki tekist? Það er ekki minnst á þá sem slösuðust í þessum átökum. Það er ekki aðeins núna sem þau skötuhjú, hafa verið ásökuð um að hafa reynt að koma að stjórn hettustrákana, sem fóru fram með hvað mestu ofbeldi við Alþingingishúsið. Strákarnir sem ganga nú manna á milli undir nafninu ,,synir Steingríms".

Örvingluð kona er sögð hafa varið á milli lögreglustöðva og krafist þess að fá að vita hvort hún væri til rannsóknar. Svo vill hún að málinu sé lokið. Svo er alls ekki. Var það ekki þessi sama kona sem aðspurð um þáttöku sína í þessari aðför, að tilgangurinn helgaði meðalið. Þessi orðrómur um yfirgengilega framgögnu Álfhildar kom úr sjálfu Alþingishúsinu. Byltingarkerlingin var hún nefnd. Dómsvaldið er ekki í hennar höndum.

Það þarf að gefa út ákæru strax, þau grunuðu hafa gefið sig fram. 

Álfheiður segir málinu lokið

Lögreglurannsókn strax!

Steingrímur Sigfússon vill fá gögn lögreglunnar á borðið, þegar hann er sakaður um lögbrot. Auðvitað vill Steingrímur ekki fá gögnin á sitt borð heldur borð sakskóknara, eða opinberra rannsakenda. Það er  út úr korti að ráðherrann og alþingismaðurinn Álheiður Ingadóttir liggi undir grun án þess að málið sé rannsakað til hlýtar. Það er full ástæða til þess að taka undir með Steingrími og rannsaka þetta mál strax. 

Steingrímur og Álfheiður, verða að sjálfsögðu að hverfa af  þingi og úr ráðherrastól, meðan rannsóknin stendur yfir.  

Samkvæmt síðustu upplýsingum hefur Álfheiður skrifað lögreglustjóra bréf og óskað eftir öllum gögnum og upplýsingum sem kynnu um mig að vera í slíkri rannsókn. Spurningin er frekar sú hvort ekki þurfi að setja Álfheiði í gæsluvarðhald til þess að tryggja sem besta rannsókn í málinu. Hún gæti spillt rannsoknarhagsmunum og hennar og málsins vegna verður hún að sitja inni.

Vill fá gögn lögreglunnar á borðið

Álfheiður Ingadóttir í gæsluvarðhald?

Það er með ólíkindum hvað meintur þáttur Alþingismanna í Búsáhaldabyltingunni hefur verið lítið rannsakaður. Nú þegar Geir Jón Þórisson yfirlögregluþjónn segir að ljóst væri að í mótmælunum hefðu verið gerendur á sviðinu sem voru framarlega í stjórnmálum og eru enn í dag. Mótmælunum hafi verið á tíma verið stýrt inn úr Alþingishúsinu og mótmælendur hreyfst til eftir skipunum inn af Alþingi. 

Stöð 2 sagði  strax frá því að Álfhildur Ingadóttir hefði oft verið nefnd í þessu sambandi. Nú þegar þetta er komið fram með þessum hætti, með frásögn eins af okkar virtustu lögreglumönnum, hljóta lögregluyfirvöld að setja Álfhildi í gæsluvarðhald, svo hún ekki skemmi væntanlega rannsókn. Skiptir þá litlu máli hvort hún yrði geymd á Skólavörðustígnum eða Litla hrauni. Þingmaður sem situr undir jafn alvarlegum ásökunum getur varla gengið laus. 

Yfirlýsing Harðar Torfasonar um að hann einn hefði stýrt Búsáhaldabyltingunni, stangast á fyrri yfirlýsingar hans. Hann fordæmdi sjálfur ofbeldið sem Geir Jón er að fjalla um. Það ofbeldi var stýrt af öðrum. 

Krafan um bætt lýðræði og nýa stjórnarskrá?

Verið er að undirbúa breytta stjórnarskrá. Fyrst var kallaður til þjóðfundur, sem var hið besta mál. Vel skipulagður og heppnaður. Fjöldi fólks kom saman til þess að ræða m.a. grunngildin sem við viljum hafa í okkar samfélagi. Þá kom að stjórnlagaráði. Þeir útvöldu sem áttu að taka kalekinn af Alþingi og semja nýja stjórnarskrá. Þar sem hér hafði orðið hrun, var stjórnarskráðin auðvitað kolómuguleg. Stjórnarskráin þurfti sannarlega endurbóta, en stjórnarskrá er eitthvað sem á og verður að halda til lengri tíma, en ekki plagg sem menn eru að rugla í eftir tíðarandandum.

Stefnumótun er grunnplagg sem fyrirtæki, stofnanir,  félög og einstaklingar  gera til þess að gera stefnu til lengri tíma skýra, ákveða andann og setja niður mörg skref á vegferð að settum markmiðum. Stefnumótun er ekki samin af einum aðila heldur kemur hópur fólks og vinnur þessa vinnu og er yfirleitt sátt um niðurstöðuna. Lýðræðisvinna með sátt. 

Hæstiréttur dæmdi kjör til stjórnlagaráðs ólöglegt. Það var afleit niðurstaða, fyrir framhaldið. Þá skipaði meirihluti Alþingis stjórnlagaráð sem vinnunefnd. Það eitt er ekki í anda stefnumótunar eða lýðræðislegra vinnuhátta. 

Stjórnlagaráð tók til starfa og niðurstaðan var framar vonum. Þetta plagg hefði verið kjörið til þess að Alþingi hefði síðan fullunnið. Á Alþingi er nú ríkisstjórn sem er rúin öllu trausti. Með ríkisstjórn sem notar allt að því alræðislega stjórnarhætti. Við slíkar aðstæður er ekki hægt að koma fram stjórnarskrá sem unnin er af því hugarfari að sátt skapist. Fólkið í landinu þarf að geta sagt, þetta er stjórnarskráðin okkar. Hvar sem fólk er í flokki. 

Áfram heldur klúðrið, nú skal skipa eitthvað, sem enginn veit hverju á að skila og hvernig skal vinna. Alræðisstjórnandinn er ekki fær um að leiða lýðræðislegt vinuferli. Það gera aðeins unnendur lýðræðislegara vinnuhátta. 

Skýringin er fundin

Margir hafa velt því fyrir sér hvernig Steingrímur Sigfússon og Jóhanna Sigurðardóttir tjá sig um ástandið í þjóðfélaginu. Einhverjir segja að þetta séu fjölmiðlaráðgjafarnir. Skýingin er einfaldari.

 

 

„Björguðum Íslandi“

Gunnar heppinn, svakalega heppinn!!!

Gunnar Þ. Anersen er afar heppinn maður. Hann býr á Íslandi en ekki á Italíu. Duglegur yfirmaður í fjármálaeftirliti á Ítalíu, sem myndi sauma að útrásarvíkingum eða öðrum landráðamönnum, yrði skotinn  eða myndi vera látinn hverfa.  Á Íslandi er hann rannsakaður og niðurstaðan er Gunnari í hag. Þá er hann rannsakaður aftur og aftur er rannsóknin Gunnari í hag. Þá er Gunnar enn og aftur rannsakaður af ,,réttum" aðilum, og þá er hugsanlegt að eitthvað hefði fundist, sem hugsanlega gæti hefði verið betra að hefði komið fram við ráðningu Gunnars.

Gunnar hefur það helst sér til saka unnið að hafa sent fjölda dæma til Sérstaks saksóknara. Mál manna sem bera stærstan hluta af hruninu, og ,,þjófnaðinum" úr lífeyrissjóðunum.

 Af einhverjum ástæðum féll strax grunur á Steingrím Sigfússon, þegar spurt var hverjir bæru ábyrgðina á aðförinni að Gunnari Þ. Andersen. Steingrímur setti upp ,,heiðarlega svipinn" og sagði að hann hefði fyrst heyrt af málinu í fjölmiðlum og tiltók dag. Seinna kom í ljós að Steingrímur var að segja ósatt. Hann hafði m.a. fundað með hluta stjórnar FME nokkrum dögum áður. 

Í Stigahlíðinni fylgist Baugsstrákurinn með framvindu mála. Fjölmiðlarnir hans munu ekki vera neitt að fjalla um þetta mál. Það er algjör óþarfi. Hann fékk 365 miðla keypta af ríkisbankanum, en yfirmaður bankans var þá fyrir tilviljun sjálfur fjármálaráðherrann Steingrímur Sigfússon. Baugstrákurinn bara varð að fá fjölmiðlana sína til baka. 

Forstöðumenn ríksstofnana vita um hvað málið snýst. Það gera margir fleiri. Mun restin af fjölmiðlunum veita stjórnvöldum aðhald. Mun Helgi Seljan taka Steingrím á teppið, eða mun Steingrímur setja hundanammi uppí Helga. Þá mun Helgi sleikja fætur húsbónda síns. 

 

 

 

Verður Salvör Nordal næsti forseti?

 

 

 

Sjálfsagt eru allnokkrir sem gætu komið til greina sem næsti forseti lýðveldissins. Ólafur kemur vissulega til greina, en sennilega er tími hans kominn. Ólafur getur verið ánægður í heildina með sinn feril og gæti gagnast þjóðinni áfram, rétt eins og Vigdís Finnbogadóttir sem var og er frábær. 

Þegar ég hlustaði fyrst á Salvöu Nordal varð ég afar hrifinn og hún hefur í mínum huga bara vaxið. Hvaða þjóð sem er gæti verið stolt af henni sem þjóðhöfðingja. 

Af hverju voru þau á móti 20% leiðinni?

Þegar ég heyrði fyrst hugmyndir um 20% leiðina, sem fyrst var nefnd af Framsóknarflokknum, Lilju Mósesdóttur og Tryggva Herbertssyni, kölluðu þær á  miklar efasemdir. Hins vegar þegar ég heyri frumlegar, djarfar hugmyndir þá hef ég af reynslunni ákveiðið að hlusta vel og dæma síðar, ( og taka mér tíma til þess).

Í þessu tilfelli keypti ég þessa hugmynd mjög flótlega. Ég var sannfærður um að mikilvægt skef til þess að huga að hagsmunum almennings væri að einkavæða ekki  bankana . Alls ekki. Jafnvel kaupa íbúðalánin af böndunum og setja inn í Íbúalasjóð. Þannig væri hægt að afskrifa hluta af þessum lánum. 

Því miður ákvað ríkistjórnin að gara allt annað. Hafi það verið ámælisvert hvernig bankarnir voru seldir fyrir hrun, sem það sannarlega var, var það glæpur gagnvart heimilunum í landinu að selja bankana nú, og það til erlendra útrásarvíkinga, vogunarsjóanna. Hvað gekk þessu liði til .

Síðan voru sett lög til þess að verja þessa erlendu útrásarvíkinga, í nafni Árna Páls Árnasonar. Árnalögin. Þar sem átti að reyna að negla þá sem höfðu tekið gengislán, þrátt fyrir að fjölmargir  sérfræðingar bentu á að afturvirk lög stönguðust á við stjórnarskrá. 

Er það nema von, að ég treysti þessu liði ekki að setja þjóðinni nýja stjórnarskrá. Ekki er nú virðing þeirra fyrir stjórnarskrám mikil. 

 Nú er dómur Hæstaréttar fallinn, og þá dansar hluti ríkistjórnarinar á götum landsins af fögnuði. Af fognuði yfir því að álögum sem þau með óréttmætum hætti var aflétt. Þetta er víst kallað að spila á fjölmiðana, og þeir spila sannarlega með. 

 Þegar upp er staðið var 20% leiðin afar snjöll leið. Fyrir henni fór afburða flók.  Henni höfnuðu lið gamla tímans. Jónanna og Steingímur og allt þeirra stuðningsfólk. Þau fengu fyrir dóm Hæstaréttar 20% fylgi, og munu nú nálgast 10%. Sennilega væri skynsamlegast fyrir þau að ganga inn í Samstöðu, þar sem Lilja mun veita þeim leiðsögn. Til nýrra tíma. Þeirra tími er liðinn.

Í kapphlaupi við áfallið!

Dómur Hæstaréttar varðandi svokölluð gengislán, kalla á leiðréttingu annarra lána. Það er út af fyrir sig rök að þó gengistryggingin hafi verið dæmd ólögmæt, svo og að afturvirkir vextir hafi verið reiknaðir á lánin, þá hafi það lítið með verðtryggð lán að gera. Þegar fyrri Hæstaréttardómurinn kom fram, var eins og stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar væri að egna þeim hópum saman sem höfðu tekið gengislán og verðtryggð lán. Viðbrögðin létu ekki á sér standa og margir þeirra sem voru með vísitölulán gagnrýndu þann hóp sem var með gengislán. Þetta var tvíbent sverð, og þeir sem skynja stöðuna vita að vístitöluhópurinn mun nú ráðast af alefli gegn stjórnvöldum. Niðurstaðan er fengin í gengislánunum, þá  er ljóst að lántakendur gengistryggðra lána munu krefjast leiðréttingar.

Reiði þeirra sem eru með verðtryggð lán, mun smá saman vaxa, þar til uppúr springur. Þetta skynja menn eins og Hlegi Hjörvar, en það gera líka fleiri. Haldi ríkistjórnin ekki rétt á málunum í framhaldinu, gæti þetta mál orðið banabiti ríkisstjórnarinnar. Þetta er spurning um kapphlaup um aðgerðir áður en aldan fellur að landi. 

Blekkingar ríkisstjórnarnnar afhjúpaðar

Ég ætlaði mér að skrifa hér blogg um blaðagrein Jóhönnu Sigurardóttur þar sem hún enn og aftur á gamals aldri tekur upp á því að fara með ósannindi. Hún hélt því fram að ríkisstjórnin hafi með aðgerðum sínum lækkað skuldir heimila um rúmlega 200 milljarða.

Júlíus Sólens skrifar ágæta grein í Fréttablaði í dag þar sem hann á mjög röggsaman hátt hrekur ósannindi Jóhönnu Sigurðardóttur.  Í lokin er ekki úr vegi að rifja upp þegar Ólafur Ragnar Grímsson rassskellti Jóhann Hauksson núverandi fjölmiðlafulltrúa ríkisstjórnarinar í beinni útsendingu eftir ákvörðun sína að setja Icesave í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

 

 

Júlíus Sólnes skrifar:

Umræðan um almenna lækkun húsnæðisskulda landsmanna heldur áfram. Stjórnvöld þykjast hafa lækkað húsnæðisskuldir heimilanna um 200 milljarða nú þegar og halda því fram að ekki sé hægt að gera meira. Þetta stenzt hins vegar ekki skoðun. Fyrir tilstilli stjórnvalda hafa húsnæðisskuldir landsmanna aðeins lækkað um einhverja 30–40 milljarða með ótrúlega flóknum, sértækum aðgerðum. Langmesti hluti 200 milljarðanna er kominn til vegna hæstaréttardóms um ólögmæti gengistryggðra lána.

Ef eitthvað reyndi ríkisvaldið að hindra, að slíkur úrskurður yrði felldur, lyfti a.m.k. ekki litla fingri til að flýta fyrir honum.

Dómurinn hefur hins vegar haft í för með sér, að höfuðstóll gengistryggðra húsnæðisskulda hefur lækkað umtalsvert. Á sama tíma hefur höfuðstóll verðtryggðra skulda hækkað stjórnlaust. Það er ekki mikill jöfnuður í því.

Forsætisráðherra og grátkór lífeyrissjóðanna eru óspör á að segja, að það sé óðs manns æði að fara í almenna 20% skuldaleiðréttingu. Stjórnvöld yrðu talin skaðabótaskyld nema samþykki allra kröfuhafa eða lánveitenda fengist, sem verður að teljast ólíklegt. Verðmiðinn sé um 200 milljarðar miðað við, að húsnæðisskuldirnar séu 1.000 milljarðar. Almenningi er svo talin trú um, að ríkissjóður/skattgreiðendur verði að greiða þennan kostnað, nánast sama dag og leiðrétting eigi sér stað.

Menn virðast ekki átta sig á því, að heildarupphæð húsnæðislána er bókfært virði (væntingar um endurgreiðslu) þeirra miðað við, að þær innheimtist að fullu á 25–40 ára lánstíma. Er það líklegt? Þúsundir heimila ráða illa við að greiða af stökkbreyttum, verðtryggðum húsnæðislánum og því sennilegt, að mikil afföll verði á virði lánasafnsins á næstu árum. Með því að lækka höfuðstól lánanna um 10–15%, gæti innheimtan orðið öruggari, greiðsluviljinn meiri, og lánastofnanir myndu innheimta hærra hlutfall skuldanna en ella. Ef til vill meira en sem nemur höfuðstólslækkuninni.

Hér er varpað fram þeirri hugmynd að breyta lánskjaravísitölunni með einfaldri aðgerð, það er að hreinsa burt allar innlendar skattbreytingar og önnur álíka ósanngjörn áhrif og nota framvirkt veldismeðaltal vísitölunnar til að draga úr miklum sveiflum á henni. Það er ef til vill ekki óeðlilegt, að lánskjör Íslendinga versni við að kaffi hækki í Brazilíu. Það gildir hins vegar ekki, þegar ríkið hækkar virðisaukaskatt skyndilega um 1%, eykur tekjuskatt eða álögur á áfenga drykki og benzín.

Á sama hátt geta sparifjáreigendur ekki ætlazt til að bankainnistæður þeirra hækki af þeim sökum. Tökum dæmi frá stóru nágrannalandi okkar, Þýzkalandi. Þar var virðisaukaskattur hækkaður um heil 3% fyrir nokkrum árum, úr 16 í 19%, til að rétta af fjárhag ríkisins. Við það hækkaði verðlag í Þýzkalandi. Skyldi einhverjum þýzkum sparifjáreiganda hafa látið sér detta í hug að heimta hlutfallslega hækkun á bankainnistæðu sinni af þeim sökum eða lánastofnunum að hækka húsnæðislán?

Hefði vísitala með ofangreindum formerkjum verið innleidd á Íslandi 1995 í stað hrárrar neyzluvísitölu, væri hún núna um 20% lægri en núverandi lánskjaravísitala. Réttlát breyting á vísitölunni þyrfti að vera afturvirk til 1. september 2008, en ef það kynni að skapa ríkinu skaðabótaskyldu er betra en ekki að breyta vísitölunni strax framvirkt til að koma í veg fyrir, að almenningur verði með öllu eignalaus eftir nokkur ár.

Með þessari aðgerð er hægt að lækka húsnæðisskuldirnar framvirkt án skaðabótaskyldu fyrir ríkið. Að sjálfsögðu munu verðtryggðar innistæður lækka að sama skapi sem er eðlilegt. Þetta gæti ef til vill orðið grundvöllur sátta í þjóðfélaginu. Taka verður undir með Jóhönnu, að bezta lausnin er sú að skipta um gjaldmiðil, taka upp evru. Sú lausn mun hins vegar taka allt of langan tíma. Heimilin verða öll komin á hausinn áður, ef ekkert verður aðhafzt nú þegar.

Ríkisstjórn Steingríms Hermannssonar ákvað 1983 að afnema vísitölutengingu launa til að reyna að koma böndum á verðbólguna sem þá grasseraði. Næstu ár á eftir fundu launþegar áþreifanlega fyrir því. Verðtryggður höfuðstóll húsnæðislána jókst hratt í 30% verðbólgu, en launin stóðu nánast í stað. Sigtúnshópurinn svokallaði, en Ögmundur Jónasson, núverandi innanríkisráðherra, var aðaltalsmaður hans, vakti óspart athygli á þessu óréttlæti. Fulltrúar launþega í verkalýðshreyfingunni tóku undir það, andstætt því sem nú gerist. Það leiddi til þess, að lánskjaravísitölunni var breytt með lögum í janúar 1989 og launavísitala reiknuð inn í hana að einum þriðja. Þetta dró verulega úr hækkun verðtryggðra skulda landsmanna á næstu mánuðum og misserum. Tvö fjármálafyrirtæki fóru í mál og kröfðust þess að verðtryggð skuldabréf sem þau áttu skyldu greidd samkvæmt gömlu vísitölunni og báru fyrir sig eignarrétt skv. stjórnarskrá. Viðskiptaráðherra hefði ekki haft vald til að breyta vísitölugrunni verðtryggingar skuldanna. Ríkið vann málin á báðum dómsstigum.

Taldi Hæstiréttur að ríkisvaldið hefði sett verðtryggingu á með lögum og hefði því rétt til þess að breyta vísitölunni með þeim hætti sem var gert. Þess vegna var ekkert aðhafzt, þegar lánskjaravísitölunni var breytt aftur 1995, en á ný voru það helztu forvígismenn launþegasamtaka sem kröfðust þessa. Þeir töldu að vísitalan frá 1989 væri orðin of óhagstæð fyrir launafólk.

Það vekur því nokkra athygli, að 2012 berjast forsvarsmenn launþega hvað harðast gegn því að milda áhrif vísitölunnar. Lánskjaravísitalan, sem nú er í gildi, er óskadraumur fjármagnseigenda. Hún mælir allar breytingar sem geta valdið hækkun hennar þeim í hag, hvort sem einhver rök eða skynsemi eru fyrir því. Hagsmunir skuldara eru hins vegar fyrir borð bornir.