Hlutleysið uppmálað?

Það er til lítils að gagnrýna sjónvarpstöðvarnar um hlutdrægni. Þær gera eins og Jóhanna Sigurðardóttir vísa öllum slíkum ásökunum á bug. Það verður því að vera mat okkar sjálfra hvað rétt er eða ekki í slíkum ásökunum. Skoðum frétt í Stöð2 um forsetakosningarnar. Eins og oft er gert er ,,dreginn úr skúffunni" einhver ,,sérfræðingur" og hann látinn segja eittvað ljótt um einn frambjóðandann og síðan eitthvað fallegt um annan. Athyglisvert hvernig myndmálið er notað.

Vill þjóðin pólitískan forseta, (mynd af Ólafi) eða sameinginartákn fyrir þjóðina (mynd af Þóru), aðrir frambjóðendur eru þá væntanlega hvorugt. Sjá hér 

Forseti og forsætisráðherra í hár saman

Fær Jón Ásgeir sakaruppgjöf?

Vaxandi efasemdir eru um Jón Ásgeir verði nokkru sinni sakfelldur. Íslensk stjórnvöld muni sjá til þess að hann og aðrir útrásarvíkingar muni ekki verða dregnir fyrir dóm. Margir munu eflaust mótmæla þessu, og vitna í skýrslu Alþingis um hrunið, þar sem þessir  gaurar eru taldir bera höfðuáherslu á hruninu. Á móti eru sterk rök. Fyrst er það að telja að sá aðili sem hvað harðast gekk í að draga útrásarvíkinganna fyrir dóm, forstjóri Fjármálaeftirlitsins  Gunnari Andersen var vikið úr starfi á afar umdeildan hátt. Hitt er að algjörlega óljóst er hver á rúmlega helming fjölmiðla landsins. Í þeim er rekinn linnulaus áróður. Þessir fjölmiðlar eru sagðir í eigu Ingibjargar Pálmadóttur eiginkonu Jóns Ásgeirs, en þegar grannt er skoðað eru þeir í eigu fyrirtækja í skattaskjólum. Þetta gerist undir verndarvæng ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Lítil varta úr Baugsmiðlunum DV datt af, og er skyndilega komið í eigu ,,huldukonu" sem líka á Smuguna áróðursvef VG. Var einhver að tala um helmingaskiptareglu Samfylkingarinnar og VG. Báðir ríkisstjórnarflokkarnir láta þetta sér vel líka.

 Það skyldi þó aldrei vera að málin gegn útrásarvíkingunum fyrnist. Þekkt er að ,,vildarviðskiptavinir" hafa fengið feita bita frá skilanefndunum. Í kvöld fjallaði Sigrún Davíðsdóttir um þetta skukk í Speglinum á RÚV um 365 miðla. 

Ríkistjórnin sem boðaði siðbót, þegir þunnu hljóði.  Er það furða að menn segja að Jón Ásgeir elski Jóhönnu Sigurðardóttur.

Er ásættanlegt að Jóhanna Sigurðardóttir blekki þjóðina ítrekað og segi henni ósatt?

Það vissu allir að það voru ekki kærleikar á milli þeirra Ólafs Ragnars og Davíðs Oddsonar. Það var miður að þessir tveir forystumenn íslensku þjóðarinnar gætu ekki lagt persónulegan ágreing sinn til hliðar. Þeir áttu þó samskipti, töluðust við og hittust.

Við vissum líka að það væri stirt milli Jóhönnu og Steingríms annars vegar og Ólafs Ragnars eftir Icesavemálið, en þar sem mikil hætta steðjaði að þjóðinni óraði mann ekki við því að samskiptin væru fryst. Ólafur ferðaðist víða erlendis og talaði máli okkar. Oft virtist hann nærri því sá eini. Jú, Jóhanna nær mállaus á erlendri grund, auk þess sem hafði ekki þá persónutöfra sem fékk menn til þess að hlusta. Jóhanna og Steingrímur settu samskiptin við forsetaembættið á ís. Brutu þau ákvæði stjórnarskrárinnar? Er hér komin viðbótarástæða til þess að stefna þeim fyrir Landsdóm?

Að sjálfsögðu vísar Jóhanna Sigurðardóttir þessu á bug. Það gerir hún alltaf. Hún var áður þver baráttukona, en talin heiðarleg, nú blekkir hún og lýgur. Hennar nánustu kenna aðstoðarmanni hennar, Hrannari Arnarssyni um. Hann sé óvenju ómerkilegur pólitíkus, sem vílar ekkert fyrir sér. Sonur Kristínar Ólafsdóttur þjóðlagasöngkonu, og Arnars Sigurbjörnssonar úr Flowers. Hann hefur vissulega slæmt orðspor, en það skiptir engu hvort einhver segi Jóhönnu að blekkja og ljúga að þjóðinni, eða hún finni það upp hjá sjálfri sér. Verknaðurinn er jafn slæmur.

Vísar ásökunum á bug

Forsetinn ásakar RÚV um ófagleg vinnubrögð

Það er alvarlegt mál þegar Ólafur Ragnar ásakar RÚV um ófagleg vinnubrögð, og að fréttrastofan hafi veri misnotuð. Í þeim tilfellum sem ég man eftir að RÚV hafi verið gagnrýnt, hafa forráðamenn RÚV alltaf vísað mistökum á bug. Í venjulegum fyrirtækjum gera starfsmenn mistök og það er hluti af styrkleika hvers fyrirtækis ef starfsmenn eða forráðamenn taki ásakanir eða ábendingar alvarlega og biðjist afsökunar. Fjölmiðlar eru mun líklegri til þess að gera mistök, en önnur fyrirtæki. Ástæðan er að starfmenn þurfa að vera afar vel að sér og um flesta fjölmiðlamenn er sagt (einnig af þeim sjálfum), að þeir þekki til mjög margra mála, en sú þekking er takmörkuð.

Ólafur hefur sagt að eiginmaður Þóru Arnórsdóttur haf fjallað um Ólaf á vafasaman hátt mánuðinn áður en Þóra bauð sig fram. Ég á erfitt með að trúa slíku dómgreindarleysi bæði af hendi Svavars, Þóru og síðan forráðamanna RÚV.

Forseti gagnrýnir fréttir RÚV

Með fóbíu gegn byggingarkrönum!

Mikil deyfð hefur verið í byggingariðnaðinum eftir hrun. Fjöldi iðnaðarmanna hefur séð þá einu leið að flytja úr landi og þá helst til Noregs. Margir óttast að stór hluti þeirra fagmanna komi aldrei aftur. Eftir sitja iðnaðarmenn með lítil verkefni. Flest loforð sjórnmálanna um uppbygginu og framkvæmdir hafa verið svikin.

Í mínu sveitarfélagi Kópavogi lofaði Samfylkingin með Guðríði Arnardóttur stórframkvæmdum í byggingarmálum. Bæjarfélagið átti að hafa frumkvæði og leiða stórfelldar byggingarframkvæmdir til þess að skapa störf. Samfylkingin komst til valda, en það stóð aldrei til standa við kosningaloforðin. Ekki ein einasta bygging ekki eitt einasta starf.

Svo springur meirihlutinn vegna annarra óheilinda keisaraynjunnar. Um leið og nýr meirihluti tók við og Gunnar tók við sem formaður í framtakslausu Framkvæmdaráði af Guðríði. Á rúmum mánuði er bærinn búinn að úthluta byggingarlóðum fyrir rúman milljarð.

Kjúklingarnir væla. Ekki byggingarkrana, ekki byggingarkrana. Jú, jú, það á að byggja yfir unga fólkið sem vantar nú íbúðir, jú, jú, það er svo sem í lagi að skapa störf fyrir iðnaðarmenn, en bara ekki byggingarkrana.
,,Viljið þið þá byggja neðanjarðar" spurði Gunnar á síðasta bæjarstjórnarfundi. Það er aftur gaman að búa í Kópavogi.

Ekki bara skjóta, hengja hana líka!

Fyrir allnokkrum árum ræddi ég við félaga minn sem þá bjó í Kópavogi og starfaði hjá Kópavogsbæ. Við höfðum verið sammála um að ýmisir þættir mætti betur fara í rekstri, en hann var oftar en ekki sá sem verja þurfti kerfið. Nú hringdi hann og sagði mér frá því óréttlæti sem fjármálastjóri bæjarins þurfti að búa við. Hún hafði fengið lóð úthlutað, en þar sem einn nágranninn hafði gert ,,allt vitlaust", varðandi loðamörk, hefði fjármálastjórinn þurft að fresta byggingarframvæmdum í rúmt ár. Ástæðan, þrýstingur frá bæjaryfirvöldum, þar sem þeir vildu ekki að yfirmenn bæjarins væri í deilum við íbúa vegna lóðamála.

Auðvitað gat ég tekið undir að þarna hafi fjármálastjórinn verið beittur órétti. Nú kemur þetta mál upp, og þá er það túlkað sem svo að það hafi verið fjármálastjórinn sem hafi verið að sukka. Það þarf ekki djúpa hugsun, til þess að draga þá ályktun að ef fjármálastjórinn hafi verið neyddur til þess að hefja ekki framkvæmdir á lóð sinni í eitt ár, að hann þurfi ekki að borga gatnagerðargjöldin fyrr en að ári liðnu, og hafi bærinn verið svo rausnarlegur að hafa vextina 6% i stað þess að hafa þá 6,5% eða 6,75% þá tel ég þá það ekki sýna neinn rausnarskap af hendi Kópavogsbæjar. 

 Það að Guðríður Arnardóttir bæjarfulltrúi Samfylkingarinnar komi enn og aftur í fjölmiðla til þess að ráðast  að Guðrúnu Pálsdóttur er einstaklega lítilmannlegt. Slíkum árásum á bæjarstarfsmaður afar erfitt með að svara opinberlega, og því er Guðríður að vega að mannorði Guðrúnar Pálsdóttur.

Guðríður Arnardóttir varð ekki bæjarstjóri í Kópavogi fyrst og fremst  vegna þess orðspors sem hún hefur getið sér innan sveitarfélagsins, til þerrar stöðu vann hún sér inn alveg ein og hjálparlaust. 

„Ekki vönduð stjórnsýsla“

Á Seðlabankinn að berjast gegn hækkunum ríkisstjórnarinnar?

Þrælgóð grein eftir Illuga Gunnarsson í Morgunblaðinu í dag. Þar bendir hann réttilega á að það skiptir miklu máli hvernig brugðist er við of hárri verðbólgu. Ef þennsla er of mikil í þjóðfélaginu, sem þýðir að allt verðlag hækkar, er full ástæða fyrir Seðlabankann að hækka stýrivexti til þess að slá á þennsluna. Þá minnkar eftirspurn og efnahagskerfið nær jafnvægi.

Ef verðbólga hækkar hins vegar vegna þess að bensín hækkar á alþjóðamarkaði og að opinberir aðilar ríki og sveitarfélög eru að hækka skatta og gjöld þarf að grípa til allt annarra ráða. Ekki síst þegar atvinnuleysi ríkir og efnahagskerfið er í lægð. Þá ætti frekar að lækka stýrivextir en hækka þá. 

Það litlar líkur til þess að Seðlabankinn lækki stýrivexti, heldur hækki þá og auki þannig á erfiðleika heimila og fyrirtækja. 

Ekkert einkamál Sjálfstæðisflokksins!

Nú þegar Landsdómur hefur fellt sinn dóm er full ástæða til þess að draga af honum lærdóm. Geir er sýknaður í öllum þáttum málsin, nema því að hafa ekki nægjanlega oft Kallað ríkisstjónina saman til þess að fjalla um alvarleg mál og síðan samráðsvinnubrögð. Landsdómur hefur að þessu leiti vísað í Stjórnarskrána. Þessi vinnubrögð hafa verið ástunduð í áratugi, en það réttlætir lítið.Dómurinn er krafa um formlegri og faglegri vinnubrögð.

Eftir stendur glæpur Samfylkingarinnar að koma í veg fyrir að sitt fólk færi fyrir dóminn, auk fjármálaráðherrans. Það sýnir lákúrulegra vinnubragða Samfylkingarinnar og siðferðisbresti.

Hitt er að frá hruninu hafa komið upp mál sem verða að fara fyrir Landsdóm. Það ber hæst Icesave málið. Til þess að taka á því máli verður að skipa rannsóknarnefnd sem fer faglega yfir málið og í framhaldi að kæra í málinu. Steingrímur Sigfússon hefur lýst því yfir að ef menn telji að rangt hafi verið að málum staðið þá ætti að rannsaka Icesave.

Sú rannsókn hefur ekkert með hefnd að gera. Hún hefur með uppgjör þjóðarinnar að gera.

Landsdómi ekki beitt í hefndarskyni

Áhugaverð niðurstaða

Nú liggur niðurstaðan í landsdómsmálinu fyrir. Geir Haarde er sakfelldur fyrir því að funda ekki nægjanlega um hrunið og sjá til þess að fundargerðir séu skýrar. Að öðru leiti er Geir sýknaður. Nú er komin tilefni til þess að kanna hvernig núverandi ríkisstjórn sérstaklega Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Sigfússon héldu á Icesave. Skipa þarf nefnd sem rannsakar þetta í ljósi þessa dóms og stefna Steingrími og Jóhönnu ef í ljós kenur að þau hafa brotið af sér.

Í framtíðnni eigum við svo að skoða aðrar leiðir til þess að fjalla um frammistöðu ráðherra.

„Skammar þeirra verður lengi minnst“

Kínverjar lögðu hendur á einn helsta talsmann ríkisstjórnarinnar.

Samráð og opin stjórnsýsla voru einnkunarorð Jóhönnu Sigurðardóttur þegar hún tók við sem forsætisráðherra. Þá kom lýðræði, jafnrétti og skjaldborg fyrir heimilin. Allt þetta og miklu meira hafði Jóhanna í fartaskinu, en allt þetta hefur Jóhanna forðast eins og heitan eldinn. Að sjálfsögðu stóðu íslenskir fjölmiðlamenn ekki jafnfætis þeim kínversku í heimsókn kínverksa forsætisráðherrans. Einn helsti aðdáandi ríkisstjórnarinnar úr íslenskri fjölmiðlastétt gerðist svo ósvífinn að ætla að spyrja Wen um meðferðina á einhverjum afar vinstrisinnuðum stjórnarandstæðingi í  Kína. Á sama tíma og  Wen er á leið með Kína hægt í áttina til nútímans, markaðsvæðingu og lýðræðislegri stjórnarhátta, er Jóhanna á leið með Ísland í hina áttina, í heim kommúnismans. Nú eru Kína og Ísland brátt að mætast á mismunandi vegferð. Kínverskir örggisverðir tóku sig til og hrintu vesalings fjölmiðlamanninum ítrekað og gott ef þeir spörkuðu ekki í afturendann á honum. Einhverjir töldu sig sjá hann líta fyrst til Jóhönnu og síðan til Jóhanns Haukssonar, en þar var enga hjálp að hafa. Bara bros.

Það var ekki að sjá nein sérstök svipbrigði á Jóhönnu. Stuttu síðar skálaði hún hins vegar hin ánægðasta við Wen í kampavíni. Viðræðurnar höfðu þá skilað einhverjum áþreyfanlegum árangri. 

Samþykktu kínverskan forgang