Á Seðlabankinn að berjast gegn hækkunum ríkisstjórnarinnar?

Þrælgóð grein eftir Illuga Gunnarsson í Morgunblaðinu í dag. Þar bendir hann réttilega á að það skiptir miklu máli hvernig brugðist er við of hárri verðbólgu. Ef þennsla er of mikil í þjóðfélaginu, sem þýðir að allt verðlag hækkar, er full ástæða fyrir Seðlabankann að hækka stýrivexti til þess að slá á þennsluna. Þá minnkar eftirspurn og efnahagskerfið nær jafnvægi.

Ef verðbólga hækkar hins vegar vegna þess að bensín hækkar á alþjóðamarkaði og að opinberir aðilar ríki og sveitarfélög eru að hækka skatta og gjöld þarf að grípa til allt annarra ráða. Ekki síst þegar atvinnuleysi ríkir og efnahagskerfið er í lægð. Þá ætti frekar að lækka stýrivextir en hækka þá. 

Það litlar líkur til þess að Seðlabankinn lækki stýrivexti, heldur hækki þá og auki þannig á erfiðleika heimila og fyrirtækja. 

Ekkert einkamál Sjálfstæðisflokksins!

Nú þegar Landsdómur hefur fellt sinn dóm er full ástæða til þess að draga af honum lærdóm. Geir er sýknaður í öllum þáttum málsin, nema því að hafa ekki nægjanlega oft Kallað ríkisstjónina saman til þess að fjalla um alvarleg mál og síðan samráðsvinnubrögð. Landsdómur hefur að þessu leiti vísað í Stjórnarskrána. Þessi vinnubrögð hafa verið ástunduð í áratugi, en það réttlætir lítið.Dómurinn er krafa um formlegri og faglegri vinnubrögð.

Eftir stendur glæpur Samfylkingarinnar að koma í veg fyrir að sitt fólk færi fyrir dóminn, auk fjármálaráðherrans. Það sýnir lákúrulegra vinnubragða Samfylkingarinnar og siðferðisbresti.

Hitt er að frá hruninu hafa komið upp mál sem verða að fara fyrir Landsdóm. Það ber hæst Icesave málið. Til þess að taka á því máli verður að skipa rannsóknarnefnd sem fer faglega yfir málið og í framhaldi að kæra í málinu. Steingrímur Sigfússon hefur lýst því yfir að ef menn telji að rangt hafi verið að málum staðið þá ætti að rannsaka Icesave.

Sú rannsókn hefur ekkert með hefnd að gera. Hún hefur með uppgjör þjóðarinnar að gera.

Landsdómi ekki beitt í hefndarskyni

Áhugaverð niðurstaða

Nú liggur niðurstaðan í landsdómsmálinu fyrir. Geir Haarde er sakfelldur fyrir því að funda ekki nægjanlega um hrunið og sjá til þess að fundargerðir séu skýrar. Að öðru leiti er Geir sýknaður. Nú er komin tilefni til þess að kanna hvernig núverandi ríkisstjórn sérstaklega Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Sigfússon héldu á Icesave. Skipa þarf nefnd sem rannsakar þetta í ljósi þessa dóms og stefna Steingrími og Jóhönnu ef í ljós kenur að þau hafa brotið af sér.

Í framtíðnni eigum við svo að skoða aðrar leiðir til þess að fjalla um frammistöðu ráðherra.

„Skammar þeirra verður lengi minnst“

Kínverjar lögðu hendur á einn helsta talsmann ríkisstjórnarinnar.

Samráð og opin stjórnsýsla voru einnkunarorð Jóhönnu Sigurðardóttur þegar hún tók við sem forsætisráðherra. Þá kom lýðræði, jafnrétti og skjaldborg fyrir heimilin. Allt þetta og miklu meira hafði Jóhanna í fartaskinu, en allt þetta hefur Jóhanna forðast eins og heitan eldinn. Að sjálfsögðu stóðu íslenskir fjölmiðlamenn ekki jafnfætis þeim kínversku í heimsókn kínverksa forsætisráðherrans. Einn helsti aðdáandi ríkisstjórnarinnar úr íslenskri fjölmiðlastétt gerðist svo ósvífinn að ætla að spyrja Wen um meðferðina á einhverjum afar vinstrisinnuðum stjórnarandstæðingi í  Kína. Á sama tíma og  Wen er á leið með Kína hægt í áttina til nútímans, markaðsvæðingu og lýðræðislegri stjórnarhátta, er Jóhanna á leið með Ísland í hina áttina, í heim kommúnismans. Nú eru Kína og Ísland brátt að mætast á mismunandi vegferð. Kínverskir örggisverðir tóku sig til og hrintu vesalings fjölmiðlamanninum ítrekað og gott ef þeir spörkuðu ekki í afturendann á honum. Einhverjir töldu sig sjá hann líta fyrst til Jóhönnu og síðan til Jóhanns Haukssonar, en þar var enga hjálp að hafa. Bara bros.

Það var ekki að sjá nein sérstök svipbrigði á Jóhönnu. Stuttu síðar skálaði hún hins vegar hin ánægðasta við Wen í kampavíni. Viðræðurnar höfðu þá skilað einhverjum áþreyfanlegum árangri. 

Samþykktu kínverskan forgang

Mótmælendur í fríi í dag.

Íslenskir mótmælendur eru hlýðnustu mótmælendur í heimi. Ef mótmæla á eða ekki, senda Hrannar Arnarsson og Álfheiði Ingadóttur sms á liðið sitt. Fótgönguliðið hefur engar hugsjónir. Hvort lýðræði er í Kína eða ekki skiptir það engu máli, svo framarlega sem það sjálft sé í ríkisstjórn. Þá koma mótmæli sér illa. Í staðinn mæta örfáar hræður erlendis frá og Birgitta Jónsdóttir mætir af gömlum vana með nokkrar vinkonur sínar, sem koma og mótmæla svona á  yfirborðinu, í stað þess að fara í labbitúr í Elliðárdalinn. Svo veifar Brigitta Jóhönnu vinkonu sinni og góðgerðarmanni vinarlega. Þá er allt búið.

Jóhanna segir að viðbúnaður verði ekkert sérstakur.  Tugir manna sjást á ferli alvopnaðir og önnur eins gærsla hefur aldrei sést á Íslandi. Fjölmiðlarnir spyrja einskis, því þeir eru orðnir því vanir að Jóhnna segi ósatt. Barra skjaldborgarafbrigðið. 

Mótmælendur eru í fríi í dag. Það passar ekki forystunni að það sé verið með læti, og fjölmiðlar hlýða líka. Það eina sem skyggir á gleði dagsins fyrir forsætisráðherrann, er að Kínverjar vilja vinna með okkur á sama tíma  og við fáum daglegar hótanir frá ESB. 

Wen gætt af öryggisvörðum

Léttvægt meinsæri?

Meinsæri þekkist einna best í harðasta kjarna glæpamennskunnar. Fíkniefnasölu, mannsali eða manndrápum. Harðasta gengið hefur misst allt siðferðismat og kemur sér saman um að koma sökinni á  einn. Samræmir málflutning sinn, þannig að fyrir dómi að aðeins einn er dæmdur, stundum alsaklaus.

Nú kemur ásökun um meinsæri á allt öðrum vettvangi. Vettvangi bæjarmála. Sigrún Bragadóttir fyrrum framkvæmdastjóri Lífeyrissjóðs starfsmanna Kópavogs segir í viðtali í Vikunni nýlega að Þórður Þórðarson lögmaður Kópavogs hafi hringt í sig og sagt sér að haga málfluningi sínum þannig að hún skelli allri skuld á Gunnar Birgisson fyrrum bæjarstjóra Kópavogs. Hjá honum voru tveir starfmenn Kópaogskaupstaðar Sigrún Guðmundsdóttir bókari hjá Kópavogsbæ og Jón Júlíusson íþróttafulltrúi og fyrrum bæjarfulltrúi Samfylkingarinnar og að þau væru þessari aðferð samþykk. 

Í meinsærismálum er sönnunargeta erfið , en Sigrún sagðist vera með upptökur af símtali sínu við bæjarlögmanninn. Auðvitað eru slíkar upptökur ólöglegar. Í Morgunblaðinu nýlega er fjallað um þessa upptöku eftir að blaðamaður hafði sjálfur hlustað á meint viðtal bæjarlögmannsins og framkvæmdastjóra lífeyrissjóðsins. Þar með er málið komið í nýjan farveg. Bæjarlögmaður getur ekki setið í starfi sínu með meint meinsæri á bakinu, ekki frekar en að vera grunaður um kynferðisafbrot. Hann hefur ekki trúnað lengur. Það sem gerir málið enn verra er að bæjarlögmaðurinn fær sér lögmenn og gerir samkomulag um að hinar ólöglegu upptökur verði ekki frekar birtar opinberlega. Ef bæjarlögmaðurinn hefði ætlað sér að sitja áfram hefði hann átt að krefjast þess að upptökurnar væur birtar, en að þagga málið gerir stöðu hans vonlausa. 

Í meinsærismálum eru oftast höfuðpaurar sem eru bak við tjöldin, stórlaxarnir. Það er eðlilegt að spyrja hverjir eru höfðupaurarnir í þessu máli. Eru það stjórnarmenn í Lífeyrissjóði starfsmanna Kópavogs, eru það bæjarfulltrúar eða eru það jafnvel hærra settir aðilar. Næsta skref getur ekki verið annað en að segja bæjarlögmanninum upp starfi, en jafnframt að fara fram á rannsókn á málinu. Ég á ekki von á öðru en allir bæjarfulltrúar í Kópavogi muni krefjast afsagnar bæjarlögmannsins og rannsókn á því hvort hann einn hafi komið að hinu meinta meinsæri. 

Lengra niður geta íslensk stjórnmál varla sokkið. 

Stjórnmálamaðurinn sem kom inn úr kuldanum.

Árni Páll er að gera sér grein fyrir því að hann var á leiðinni inn í kommúnismann. Lygina og óheilindin. Honum var sparkað og nú berst hann fyrir því að Samfylingin verði aftur jafnaðarmannaflokkur. Innst inni veit hann að baráttan er töpuð. Alþýðuflokkurinn er dauður og Þjóðvaki og Alþýðubandalagið hefur tekið við. Árni Páll er kominn í Gulakið.

Fór hörðum orðum um tillöguna

Atvinnumiðlun fyrir þingmenn.

Þjóðfélag sem býður þegnum sínum 6% verðbólgu, umtalsvert meira en nágranaþjóðirnar gera, er illa stjórnað. Valið stendur á milli þess að standa sig illa og fá verðbólgu, standa sig illa og fá atvinnuleysi eða standa sig vel og fá hagvöxt, lága verðbólgu, lítið atvinnuleysi og aukinn hagvöxt.

Hvort sem við ætlum að taka upp aðra mynt, Evru, dollar eða norska krónu, þurfum við að reka samfélagið vel. Ekki það að ríkistjórnin eigi að skapa störfin, en búa til ramma til þess að atvinnulífið stór og lítil fyrirtæki skapi störf.

Í þessu hefur ríkisstjónin brugðist. Þegar kjörtímabilinu er lokið, munu að öllu jöfnu margir hverfa af þingi, og margir þingmannana munu eiga erfitt að fá vinnu. Jafnvel árum saman.

Skoðum listann. 

 Álfheiður Ingadóttir

Skúli Helgason

Birgitta Jónsdóttir

Ásta R. Jóhannesdóttir

Magnús Orri Schram

Þór Saari

Lúðvík Geirsson

Ögmundur Jónasson eða Guðfríður Lilja

Róbert Marchall

Margrét Tryggvadóttir

Árni Johnsen

Lilja Rafney

Ólína Þorvarðardóttir

Sigmundur Ernir

Björn Valur Gíslason

Jónína Rós

Þorgerður Katrín

Guðlaugur Þór

Þráinn Bertelsson

Mörður Árnason

Valgerður Bjarnadóttir

Jóhanna Sigurðardóttir

Það væri vissulega söknuður af einhverjum af þessum þingmönnum, en margir þeirra eru hreinlega á röngum vinnustað. Hvaða vinnuveitendur geti notað starfskrafta þeirra verður að koma í ljós. 

 

 

Öðruvísi forsetaslagur

Nú stefnir í slag um forsetaembættið. Ólafur Ragnar og Herdís Þorgeirsdóttir hafa boðið sig fram, og ljóst er að fleiri munu verða í slagnum. Líklegustu keppinautarnir eru Kristín Ingólfsdóttir háskólarektor, Þóra Arnsórsdóttir úr Kastljósi og Salvör Norðdahl. Margir aðrir hafa verið nefndir.
Spurningin er hvað það er sem við leitum að í forseta okkar.
Viðkomandi þarf að geta komið fram fyrir okkar hönd og gert það á þann hátt sem ásættanlegt er. Innanlands þarf forsetinn að geta beitt sér, ekki flokkspólitíkst en pólitískt þannig að hann lyfti sér upp fyrir flokkspólitíkina.

Ólafur Ragnar hefur uppfyllt margt af þessu. Þegar hann sendi fjölmiðlafrumvarpið í þjóðaratkvæðagreiðslu féll hann á prófinu. Sagan mun gefa þeirri ákvörðun slaka einkunn. Við þurftum á flölmiðlafrumvarpi að halda og sátt hafði náðst um slíkt.

Þegar Ólafur Ragnar ákvað að hafna að skrifa undir Icesave I, þá ávann hann sér að nýju viðrðingu þjóðarinnar, en hatur forystu Samfylkingarinnar og VG. Aðein hluti þeirra hefur viðurkennt að þau hafi haft rangt fyrir sér. Þjóðin talaði hins vegar skýrt.

Ólafur hefur verið afar verðugur fulltrúi okkar á erlendum vettvangi alla tíð. Þá hefur hann haft báðar eiginkonur sínar Guðrúnu Katrínu og svo Dorrit Moussaieff, gjörólíkar, en báðar einstakar.

Margir vilja Ólaf áfram vegna Icesave og einnig vegna ESB, þá er stjórnarskrárfumvarpið í ákveðnu uppnámi.

Vandamál Ólafs er að hann er búinn að vera of lengi. Ef ekki væri vegna ósvífni Samfylkingar og VG gæti Ólafur hætt sáttur.

Keppinautar Ólafs eru ekki allir komnir fram, en ljóst er að nokkrir þeirra eru mjög verðugir. Sá sem síðast hefur nefndur Davíð Oddson hefur margt fram að færa. Það kæmi ekki á óvart að ef hann færi fram að hann ætti mikla möguleika.