Er RÚV virkilega ekki treystandi?

RÚV hefur mátt þola harða gagnrýni, og menn eins og Styrmir Gunnarsson segir að stokka þurfi upp RUV að loknum kosningum. Það er harður dómur og er byggður á því að RÚV hafi ekki getu nú til þess að vera hlutlaus stofnun. Það eru þung orð.

Í forsetakosningunum var einn frambjóðandinn starfsmaður RÚV og þess vegna sérlega mikilvægt að jafnréttis væri gætt. Því miður tókst sú ætlun afar illa, hafi það þá nokkru sinni verið ætlunin. Það vakti sérstaka athygli hversu þetta varð nokkrum kvenkyns starfsmönnum stofnurinnar um megn. 

 Nú í upphafi kosningabaráttunnar nú,  er valin sú stefna hjá RÚV að treysta Agli Helgasyni ekki fyrir að stjórnaumræðuþáttunum. Um þá ákvörðun þarf ekki að  deila enda hlýtur að Egill verði sendur í langt frí, orðinn ofalinn og latur. Vill fyrst og fremst heyra í fólki með sömu skoðanir og hann hefur sjálfur. 

Umræðuþátturinn hjá RÚV þann 2 apríl var afleitur.  Einhver Anna Kristín Pálsdóttir og Ragnar Samton tóku yfir stóru málin á kjörtímabilinu og hafa sjálfsagt fengið punktana úr skrifstofu samfylkingarinnar. Það var sagt frá deilum á Alþingi, en það var ekkert sagt frá sterkum ábendingum um þjóðstjórn við þær aðstæður sem í þjóðfélaginu voru. Vilja allra stjórnmálaflokka til þess að  vinna saman.  Það var heldur ekkert sagt frá þeim þingmönnum sem yfirgáfu ríkisstjórnarflokkana á kjörtímabilinu. Þau gleymdu alveg að segja  frá skrípaleiknum um Landsdóm og hvernig samfylkingin ákvað að fría sína ráðherra, en stefna aðeins Geir Haarde. Heldur var ekkert sagt frá því að eftirá var það bráðabirgðalögin sem Geir Haarde náði í gegn, m.a. gegn andstöðu Steingríms Sigfússonar, sem bjargðaði því sem bjarað var.  Síðar reyndi Steingrímur að gera bráðabirgðalögin að sínu afreki. Það var ekkert fjallað um loforð Jóhönnu um skjaldborgina, enda er afar óþægilegt að fara  að rifja það loforð upp. Loforðið sem nú Framsókn gerir að sínu. Sagt er frá því að skráð atvinnuleysi hafi minnkað, en alveg láðist þeim að geta þess að störfum hefur ekki fjölgað, heldur þvert á móti fækkað á sama tíma og landsmönnum hefur fjölgað.  Síðast en ekki síst náðu fréttamennirnir að gleyma afgreiðslunni um Icesave. Það verður að teljast toppurinn á minnisleysinu. 

Þau Jóhanna Hjaltadóttir og Sigmar Guðmundsson eru hins vegar fjölmiðlamenn sem nánast undantekningalaust  standa sig afburða vel og gerðu það einnig nú. 

 Hér er hæg að sjá þáttinn

 

 

Skuldamál heimilanna mikilvægust

Einstaklega efnilgir listamenn!

Í dag laugardag fór ég á myndlistarsýningu að Laugavegi 67 í ART67 gallerí. Játa að ég sá aðeins verk eftir einn ungan listamann Sigurð Sævar og varð afar hrifinn. Síðan komu fjórir ungir menn og sungu fyrir okkur listalega vel. Það óvenjulega við þessar uppákomur eru að þessir listamenn eru  aðeins 15 ára. Minnist þess á menntaskóaárum mínum í MH, hversu frábærir Stuðmenn voru, Egil.Valgeir og félagar klæddir í hippamussur og Afgahnbpeysur.  Þessir ungu listamenn minna mig á þessar goðsagnir,þó festir þeir séu bara rétt eins og þeir voru hér á árum áður. Einstök ljúfmenni.

Myndlistarmaðurinn Sigurður Sævar er afar fær og metnaðargjarn. Veit ekki hversu mörg verk hans eru óseld en það verða þau ekki lengi. Strákurinn er ekki bara myndlistarmaður heldur hörku söngvari og performer minnir mig talsvert á Egil Ólafsson. 

Maður fer stoltur og fullur bjartsýni á framtíðina eftir svona sýningu. 

Sjáum fyrst kynningu ásýningunni eftir listamanninn.

 

 Famm ekert myndband af þeim félögum nema jóalalag

 

 

og svo einstökum söngtalent úr hópnum Hrafn Bogdan Seica Haraldsson þessi myndbond verða að duga að sinni. 

 

 

Jón Ásgeir í rusli!

Það vekur ekki mikla athygli hérlendis að einn sá aðili sem rannsóknarnefnd Alþingis metur að eiga hvað mesta aðilda að efnahagshruninu, Jón Ásgeir Jóhannesson, er afhent stóran hluta af fjölmiðlum landsins án útboðs. 

Í fyrrakvöld hafði samband við ung kona sem var að skrifa um þetta ritgerð í Háskólanum. Henni blöskraði og sagði : ,,Þetta er bara vændi". Ég áminnti hana fyrir orðbragðið og lagði til nokkur önnur fágaðri orð eins og sóðaskapur, án árangurs. 

 Svo ,,seldi" Jón Ásgeir sóðapésann DV út úr 365  og en var það gert meira en á ,,pappírum" ? DV var ætlað ákveðið ,,sóðahlutverk". Snepill sem er ætlað að ,,taka menn niður" svo notuð séu orð riststjórans, getur skaðað aðra fjölmiða ef þeir eru á sama eignahaldi. Þegar menn sína þá ósvífni að vilja ekki lúta vilja útrásarvíkingsins fyrir 300 milljónir,þá skal hefna. Valdir voru ákveðnir menn og þeir teknir niður. Davíð Oddsson, Gunnar Birgisson ... Á kjörtímabilinu skilst mér að búið sé að skrifa milli 500 og 600 níðgreinar um núverandi formann Sjálfstæðisflokkinn. Við getum sett okkur í hans spor. Ekki Bjarna vegna, heldur t.d. barnanna og aðstandanda. Það fer því nærri að  það komi níð um Bjarna í öðru hverju blaði DV á kjörtímabilinu. 

 Svo hrekkur Jón Ásgeir upp við þann vonda draum að Framsóknarflokkurinn er að taka við. Það var nú aldrei ætlunin. Bara alls ekki. Ástarsambandi var milli Jóns og samfylkingarinnar. Trúlofunin var upp í Borgarnesi hér um árið, en samfylkingin  er bara eins og krakki sem hefur fengið allt upp í hendurnar. Lúið, leitt og feitt. samfylkingin er að hverfa. Nú verða það níðgreinar um Framsóknarflokkinn og menn innan hans fram að kosningum. 

Fyrir nokkrum vikum hvar hringt í mig að kvöldlagi og ég spurður hvort ekki mætti gera mér tilboð sem ég get ekki hafnað.

,,Ég hlusta" svaraði ég. 

,,Þú færð DV frítt í þrjá mánuði, en borgar síðan næstu þrjá með kreditkortinu þínu"

,, Ég tek þessu tilboði, ef DV getur uppfyllt eina ósk mína"

Fann hvernig sölumaðurinn tók kipp af ánægju, fiskur kominn á stöngina. Honum hefur örugglega oft verið hafnað eða skellt á hann. 

,,Já alveg örugglega getum við orðið við ósk þinni"

,, Ef hægt er að prenta blaðið úr mun mýkra efni, þá tek ég tilboðinu" sagði ég. 

Það var fyrst vandræðalag þögn í símann, og síðan allnokkru  síðar var síminn lagður á, án þess að kveðja.

Það er mín spá að DV lifi aðeins í nokkrar vikur eftir kosningar og þá verður sturtað niður. 

DV mun ekki fjalla um þá dóma sem Jón Ásgeir mun fá og hann mun ekki fá að lesa DV í betrunarvistinni á komandi árum. 

,,

Með frasa í framboði

Á miðju þessu kjörtímabili var sett upp nefnd allra stjórnmálaflokka til þess að fara yfir galdeyririnn með Seðlabankanum. Allir voru sammála. Við erum ekki að fara að taka upp Evruna á komandi árum. Ekki næstu 10 árum. Þetta var niðurstaða fyrir samfylkinguna líka, og þegar forystumennirnir eru spurðir um málið, segja þeir að þetta sé alveg skírt. Til þess að taka upp draumagjaldmiðilinn þeirra (og trúarpillu), þarf að taka á efnahagsmálunum innanlands.

Svo fer að líða að kosningum og forystumenn samfylkingarinnar eru spurðir hvaða áherslur þeir hafa í efnahagsmálum. 

 Jú.... miðkið rétt taka upp Evru. Það á að vera lausn allra mál.

 Ekki það að löngu fyrir hrun hvatti ég til þess að við skoðum alla kosti í gjaldeyrismálum, m.a. skoða norsku krónuna. Fyrrum kennari minn Árni Vilhjálmsson bætti þessa hugmynd með því að Ísland, Noregur, Færeyjar, Grænland og Skotland tækjum upp sameiginlega mynnt. Það tekur tíma og verður ekki gert strax eftir kosningar. 

Svo er það kosningalag samfylkingarinnar

 

Allir með Evru, allir með Evru enginn með Seindóri. (Unga kynslóðin veit ekkert hver það var, en það skiptir ekki nokkru máli).

 Allt fyrir frasann, ekkert innihald. Það vantar bara skjaldborgina inn í loforðin. 

Þegar tímarnir snúast!

Nýr formaður Samtaka atvinnulífsins er ekki sá eini sem sér fram á snúna tíma, en við eigum líka von. Síðustu mánuði hafa ASÍ og Samtök atvinnulífsins ekki talað við stjórnvöld sem er fáheyrt. Bæði þessi samtök eru öll að vilja gerð til þess að bæta samfélag okkar en núverandi ríkisstjórn er löngu hætt. ASÍ kom með útspil um húsnæðiskerfið sem er allra skoðana vert. Ný og góð hugsun. Komandi ríkistjórn verður að taka höndum saman við alla þá sem vilja leggja hönd á plóg.

Kristrún Heimisdóttir sagði fyrir nokkrum vikum að næsta kjörtímabil yði mjög erfitt. Það yrði sennilega fjögur erfið ár til viðbótar.  Þetta sýnir þekkingu og reynslu þessarar merkilega stjórnmálamanns sem af einhverjum óskiljanlegum ástæðum er ekki höfð í forystusveit í sínum flokki. Það eru margar ástæður. Skuldir þjóðarinnar, inni átök, óuppgerð mál, fyrirsjáanlegur niðurskurður t.d. í bankakerfinu, og ískyggileg staða í Evrópu sem mun í vaxandi mæli hafa áhrif á okkur.

„Framundan eru snúnir tímar“

Gunnar Birgisson til Reykjavíkurborgar?

Það er afar dapurt að samtökum aldraðra hafi gegnið erfiðleika að fá lóðir í Reykjavík. Á sama tíma og iðnaðarmenn halda áfram að streyma til Noregs eftir vinnu er afar óeðlilegt að framkvæmdir innanlands strandi á stjórnmálamönnum eða hægvirku stjórnkerfi. Byggingarmarkaðurinn er frosinn, nema í Kópavogi þar sem byggingarkranarnir prýða nýju hverfin. Iðnaðarmenn að fá vinnu og bjartsýnin hefur tekið völdin. Það er því áhugaverð hugmynd að fá Gunnar Inga Birgisson til þess að fá málin til þess að fara að hreyfast í byggingarmálunum í Reykjavík. Það er kominn  tími til þess að okkar góðu iðnaðarmenn fái nóg að gera, þ.e. þeir sem ekki eru fúnir til Noregs.

Fá ekki lóðir í Reykjavík

Margir vildu fá að ,,kíkja í pakkann"

Já margir vildu sjá myndbandið af unga fólkinu með buxurnar á hælunum. Fá að ,,kíkja í pakkann". Sjálfsagt áður en innanríkisráðherra bannaði slíkt. Að öllum líkindum væri slíkt ólöglegt en fólk trúði og vildi samt sjá. Þegar á reyndi varð fólk fyrir miklum vonbrigðum. Þetta var eins og algjörlega misheppnað bjölluat.Hins vegar hefði enginn trúað því að gamla settið í ríkisstjórninni, brotthröktu flokksformennirnir hefðu verið að leika sér upp við Rauðavatn. Þá hefðu allir vitað að um aprílgabb væri að ræða.

Gripin glóðvolg hér og í Noregi

Fyrrum formenn til vandræða.

Eitt af því sem gagnrýnt var í aðdraganda hrunsins var flokksræðið. Að lýðræði innan stjórnmalaflokkana væri afar dapurt. Sjálfsagt talsvert til í þeirri gagnrýni. Svo kemur vinstri stjórnin. Nú á allt að vara svo opið og lýðæðislegt, en það er erfitt að kenna gömlum hundi að sitja. Styrkur Jóhönnu var fyrst og fremst dugnaðurinn og heiðarleikinn. Gallar hennar voru að hún átti alltaf erfitt með að vinna í hóp þar sem þyrfti að taka tillit til mismunandi skoðana. Það hefur alltaf verið henni um megn. Þess vegna tapaði hún fyrir Jóni Baldvini  sem sannarlega var ekki gallalaus eins og síðar kom í ljós. Jón var snjall, orðheppinn og fyrir mjög margt athyglisverður, en óregla hans og lauslæti voru honum að falli. Engum datt Jóhanna í hug, nema eftir að Ingibjörg veiktist. Össur var búið að prófa, en sennilega hefði  hann orðið heppilegasti kosturinn. Við tók algjört einræði og kúgun. Allir skyldu hlýða, með góðu eða illu. Þingmenn samfylkingaunnar samþykktu allir Svavarssamninginn sem meira að  segja Jóhanna játaði síðar að betra hefði verið að fagmenn hefðu verið teknir að samningagerðinni. Árni Páll hefur líka viðurkennt að um alvarleg mistök og klúður  hafi verið að ræða. Minnist ekki að nokkur þingmaður samfylkingarinnar hafi beðið þjóðina afsökunar, þrátt fyrir að samningurinn hefði endanlega sett þjóðina á hausinn.

Auðvitað varð Jóhanna að hætta og þá gat hún valið um það að velja hag samfylkingarinnar eða velja sinn hag. Hún valdi að sjálfsögðu síðari kostinn. Ef hún hefði boðað til landsfundar s.l. haust hefði nýjum formanni gefist rúm til þess að undirbúa næstu kosningar. Nei, nýr formaður mátti  ekki skyggja á ,,ofurmennið" Jóhönnu Sigurðardóttur. Þegar frambjóðandi Jóhönnu Guðbjartur Hannesson fremur harakíri, með því að ætla að hækka laun forstjóra Landspítalans en en ekki starfsfólk Landspítalans sem af dugnaðiog elju, og fórfýsi hefur barist fyrir það halda uppi góðu þjónustustigi fyrir landsmenn, var Árni Páll  sem Jóhanna hataði eins og pestina kjörin nýr formaður samfylkingarinnar. Árni Páll hefur rétt eins og Guðbjartur margt fram að færa, en þarf að sitja undir því eftir að hafa verið að vera kjörinn að fyrrum formaður  og núverandi forstæisráðherra sýnir honum ítrakað vanvirðingu og mótþróa. Það er erfitt að taka við flokki við þessar aðstæður og ósanngjörn gagnrýni sem Árni Páll hefur fengið vegna þess. 

Steingrímur Sigfússon ætlaði að sjálfsögðu að halda áfram sem formaður VG. Ráðamenn og grasrótin var hins vegar búin að fá sig fullsadda á loddaraskapnum. Játa að persónulega hafði ég trú á Steingrími fyrir hrun  og í hruninu og þótti það sjálfsagt mál að hann kæmi inn í ríkisstjórn. Það tók Ingibjörg Sólrún ekki í mál. Það skildi ég ekki fyrr en ég las frábæra bók  heilindarmanneskjunnar Margrétar Frímannsdóttur. Þá skildi ég betur pörupiltana Steingrím Sigfússon, Svavar Gestsson og Indriðaa Þorláksson. Þrátt fyrir að VG fengi til sín afburðafólk eins og Atla Gíslason, Guðfríði Lilju Grétarsdóttur og Ásmund Einar Daðason, þá varð þeirra starskrafta ekki óskað. Annað hvort myndu þau hlíða í anda lýðræðis Austur þýska kommúnistaflokksins eða hypja sig sem þau og gerðu. Þessir þingmenn rétt eins og Ögmundur Jónassson og Jón Bjarnason neiðuðu að samþykkja Svavarssasminginn. Þegar líða tók á þingið vissu æ fleiri að tími Steingríms var liðinn, best flokksmenn VG. Það þurfit hins vegar meira til en að flokkseppi Steingríms yrði kolfelldur í prófköri flokksins í Reykjavík. Í lokin var Steingrími stilltu upp við vegg og hann tilkynnti að honum væri ekki lengur vært í formannssólnum, þó að hann hafði sett það í málskrúð sem nothæft er í grínþætti. Við tók afar greind, en því miður flokksholl ung kona Katrín Jakobsdóttir. Hún var ekki fyrr tekið við fyrr en Steingrímur stakk hana í bakið með því að plotta fyrir því að umsóknin að ESB yrði ekki dregin til baka.Svo gerði hann Björn Val Gíslasonað varaformanni. Eitthvað sem VG þrufti síst á að halda.

 Bæði Katrín og Árni Páll verða að sætta sig við það að flokkar þeirra munu bera afhroð í nætu kosningum. Bæði þurfa að sætta sigvið að meira að segja á lokametrunum bregaða þau Jóhanna og Steingrímur fyrir þau fæti. Það er ekki úr vegi að horfa á  síðasta útspil Steingríms Sigfússonar sem ere eitt það aumasta sem nokkur  stjórnmálamaður hefur verið staðinn að fyrr og síðar. Orðið pathetic sem Steingrímur valdi á Alþingi passar honum vel, sem á þýða má sem lítilmótlegt eða hugsanlega fremur skítlegt í hans tilfelli. Nafnorðið gæti  orðið skítseyði.

 

Íslenskur ráðherra rassskelltur í beinni útsendingu.

Sá fáheyrði atburður átti sér stað á Alþingi s.l. fimmtudagsnótt að Steingrímur Sigfússon kom upp í pontu, girti niður um sig svo Atli Gíslason gæti veitt ráðherranum tilhlýðilega hirtingu. Áður hafði Atli farið yfir baráttumál VG og hvernig þau hafa verið saurguð í valdatíð Steingríms. 

Framganga Steingríms minnti á þegar hundur er skammaður ærlega og kom fyrrum versti rassskellur upp í hugann  þegar Ólafur Ragnar Grímsson tók Jóhann Hauksson á hné sér á Bessastöðum. Jóhann var í framhaldinu ráðinn fjölmiðlafífl ríkistjórnarinnar. 

Berum þessar tvær uppákomur saman. Gaman væri að lesendur tjáðu sig hvor uppákoman er aumkunarverðari. 

 

og svo á Bessastöðum. 

Yfirgefur Ómar Ragnarsson samfylkinguna?

Hinn elskaði fjölmiðamaður Ómar Ragnarsson er að gera málin upp við samfylkinguna. Hann var í raun tekinn inn  í samfylkinguna  með sameiningu samfylkingarinnar og Íslandshreyfingarinnar  sem var í raun hálfgerð mistök. Rétt eins og hjá sameiningu fyrirtækja þá verða oft toppmenn ekki lengur í  hinu sameinaða fyrirtæki. Nú tekur Ómar Ragnarsson skref í þessa átt. Bendir á ómálefnanlega og óábyrga stefnu alþýðuflokksins sáluga og núverandi samfylkingu í Geirfinnsmálinu. Hér kemru bloggið hans Ómars og svar mitt til hans.

 Blogg Ómars: 

"Þungu fargi létt af þjóðinni" með enn þyngra og verra fargi !

Í tilefni af föstudeginum langa í minningu manns, sem var dæmdur saklaus til lífláts fyrir tæpum tveimur árþúsundum, er okkur vafalaust hollt að íhuga og kryfja svipuð mál á okkar tímum, m.a. í okkar eigin landi.  

,,Þungu fargi er létt af þjóðinni," sagði dómsmálaráðherra Íslands þegar dómarnir voru kveðnir upp í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu.

Þetta þunga farg fólst í háværri kröfu þorra almennings, sem hafði verið uppi um nokkurra ára skeið, þar sem þess var krafist að lögreglan upplýsti nokkur mannshvörf, sem höfðu orðið síðustu misserin og upprætti glæpsamlega starfsemi varðandi smygl, dreifingu og neyslu fíkniefna.

Krafan, sem fjölmiðlar ýttu undir, kom til áður en Geirfinnur hvarf.

 Ég minnist t.d. viðtals aðgangsharðs sjónvarpsfréttamanns við yfirmann í lögreglunni, sem var sakaður um máttleysi og árangursleysi í mannhvarfsmálum.

,,Það er ekki rétt að við finnum aldrei neitt," svaraði lögreglufulltrúinn, kominn í nauðvörn. ,,Það kemur fyrir að við finnum hinn horfna látinn og allt í fína lagi," datt síðan út úr honum og voru þessi ummæli strax hent á lofti sem dæmi um eindæma klaufagang lögreglunnar.

Þetta var tími mikils umróts og átaka í íslensku samfélagi.

68-kynslóðin skók Ísland með hippabyltingu, uppreisn gegn ríkjandi gildum, afnámi þéringa, breyttum klæðaburði og alveg nýju vandamáli margfaldrar fíkniefnaneyslu og smygls og glæpa í tengslum við hana.

Hviksögur gengu ljósum logum um skipulagða glæpastarfsemi varðandi smygl á áfengi og fíkniefnum og verslun með þau, og voru af sumum tengdar þeim Sigurbirni Eiríkssyni og Magnúsi Leopoldssyni í Klúbbnum og og framlengdar í tengslum við framsóknarflokkinn í gegnum Kristin Finnbogason.

Allt þetta eldsneyti var til staðar og fína fólkið í Reykjavík titraði af æsingi í kjólfötum sínum og síðkjólum þegar ég kom til að skemmta því kvöldið eftir að Ólafur Ragnar Grímsson hafði ,,ráðist með ósvífni" á bankastjóra borgarinnar, eins og hann hefði "stillt upp sakborningum í réttarsal" í sjónvarpsþætti kvöldið áður.

Og það va ekki síður allt í uppnámi þegar Vilmundur Gylfason fór hamförum í beittri atlögu sinni gegn spillingu ríkjandi valdastétta.

Í þessu andrúmslofti þurfti aðeins eina litla handsprengju til þess að valda hundrað sinnum stærri keðjusprengingu, og hún byrjaði í einu stuttu en dularfullu símtali suður í Keflavík og hvarfi mannsins, sem fékk þetta símtal.

Dagblaðið og Vísir háðu hatramma baráttu í æsiblaðamennsku á þessum tíma og kepptust við að flytja stórfréttir af því styrjaldarástandi sem skollið var á í íslenskri þjóðmálaumræðu.

Þetta hafði áhrif á alla aðra fjölmiðla, enda engin leið að forðast umfjöllun um hinar einstæðu játningar og þá háskalegu atburði sem breyttust í hvert eitt sinn sem um þá var fjallað. 

Undir öllum venjulegum kringumstæðum hefðu þessi mál aldrei orðið að því báli, sem þar urðu, ef Geirfinnur hefði ekki horfið.

Og eitt og sér hefði hvarf Geirfinns heldur ekki orðið að stórmáli, sem olli stórskjálfta og hamförum á Alþingi nema vegna þess að önnur mannshvörf höfðu orðið á undan og valdið móðursýki sem beið eftir því að fá rækilega útrás.

Þetta var eins og lítill eldur, sem læstist hraðvaxandi úr einni byggingu í aðra þangað til allt stóð í ljósum logum í þessari stærstu galdrabrennu allra tíma á Íslandi.

Krafan var einföld: Stöðvum þetta glæpahyski, flettum ofan af því og komum því undir lás og slá!

Þá öllu með tölu!

Leitun er vafalaust að annarri eins rangsleitni og og rannsókn málsins átti síðar eftir að leiða í ljós. Dropinnn sem fyllti mælinn var að hingað var fenginn þýskur ,,sérfræðingur" til þess að hafa stjórn á henni. Já, "es muss ordning sein."

Mörgum áratugum seinna upplýstist að sérfræðingur þessi hafði í byrjun ferlis síns fengið þjálfun og unnið sig upp í Gestapo á Ítalíu á stríðsárunum!

,,Ósvífin" skopstæling Flosa Ólafssonar í áramótaskaupinu 1976 á hinum erlenda ,,sérfræðingi" reyndist um síðir byggð á innsæi þess listamanns sem Flosi var.

Föstudagurinn langi er réttur dagur til að íhuga mál af þessu tagi í anda mannsins, sem sagði: ,,Dæmið ekki, því að þér munuð sjálfir dæmdir verða."  

Hafi ,,þungu fargi" verið létt af þjóðinni þegar hún heimtaði og fékk líf og æru sakbornganna í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu, varð það aðeins til þess, að skapa stundarfrið, því að undir niðri hlutu margir að sjá þegar rykið settist, að eitthvað var bogið við það að víkja alveg burtu meginreglu réttarríkisins: ,,In dubio pro reo", þ. e. allur vafi skyldi túlkast sakborningi í vil.

Hafi þetta skilyrðislausa boðorð verið brotið gersamlega, var það í þessu máli. Ekki aðeins var allur vafi túlkaður gegn sakborningum, heldur búin til gögn eins og játningar, þvingaðar fram með aðferðum, sem verða að teljast ígildi pyntinga.

Nú, þegar komið er á fjórða áratug síðan galdrafárið og nornaveiðarnar geysuðu er ljóst að í stað þess að ,,þungu fargi væri létt af þjóðinni" var efnt til miklu stærra, verra og óbærilegra fargs varðandi samvisku og sálarheill íslensku þjóðarinnar og íslensks dómskerfis, sem verður að létta af henni eftir því sem föng eru á í eitt skipti fyrir öll.

Það er ekki nóg að hallmæla þeim dómendum, sem þurfti að kveða upp dómana, sem voru börn síns tíma. Það þarf að kafa dýpra og átta sig á því sálarástandi þjóðarinnar sem hvatti til og knúði í raun fram þessa dóma í anda hrópanna: ,,Krossfestu hann! Krossfestu hann!"

Reynum að ímynda okkur hver áhrif þess hefðu orðið, ef sýknudómar hefðu verið kveðnir upp. Það hefði allt orðið vitlaust!  

Við getum ekki lifað við þetta lengur. Hafi Una Sighvatsdóttir þökk fyrir góða umfjöllun um hliðstætt norskt sakamál og Gísli Guðmundsson fyrir einstætt ævistarf í þágu mannúðar og réttlætis.

 Svo kemur lítið ábending mín til Ómars og viðbætur: 

 

Já, Ómar, en finnst þér ekki stórfurðulegt hvað sagan endurtekur sig í sífellu. Fyrst kemur dómur og hann er sætastur ef með í fallinu eru teknir  pólitískir andstæðingar. Engin miskunn sýnd. Aldrei koma með afsökunarbeiðni. Til þess að réttlæta dóminn eru búnar til sögur um ,,illmennin“, og svo skal keyra hratt áfram. Öll gagnrýnin hugsun umsvifalaust lamin niður. Ósannindin og illur hugur ráða, engin kristileg gildi. Geturðu hugsað þér líðan Ólafs Jóhannssonar dómsmálaráðherra á þessum árum, eða annarra sem ráðist var á með þessum hætti. Sumir sátu inni, aðrir bognuðu og/eða brotnuðu.

Fjölmiðlastrákarnir voru jú úr gamla alþýðuflokknum og studdir af mönnum eins og Sighvati Björgvinssyni á Alþingi. Tilgangurinn helgaði meðalið.

Svo eru vinstri menn sameinaðir í samfylkinguna, sem klofnar þegar hugsjóna- og heilindamanneskjan Margrét Frímannsdóttir er kosinn formaður. Auðvitað gat illt ekki umgengist neitt gott og Steingrímur stofnaði VG, eftir að hann féll í formannslagnum við Margréti. Það gerðist líka þegar Jóhanna tapaði fyrir Jóni Baldvini síðar.

Við taka nýir sláttumenn. Nú var það Davíð Oddson sem fær dóminn. Hatrið á sér engin takmörk. Svo er sett rannsóknarnefnd, sem a.m.k. vann nokkuð af heilindum. Fimm eru tilnefnd að fara fyrir landsdóm. Þá tekur liðið sig saman, fríar sína menn og Geir Haarde skal einn draga fyrir dóminn. Geir sem hafði manndóm  til þess að biðjast afsökunar á sínum þætti og þætti ríkisstjórnar sinnar. Það geri reyndar líka Ingibjörg Sólrún og fékk að launum útskúfun frá samflokksmönnum sínum að launum. Eftir á á hyggja voru það verk Geirs Haarde sem björguðu þjóðinni með bráðabirgðalögunum.

Í Kópavoginum var Gunnar Birgisson tekinn af lífi á sama hátt. Dómurinn í svokölluðu lífeyrissjóðsmáli er einn af smánarblettunum sem pólitíkin býður uppá. Þar var reynt að samræma framburði til þess að klekkja á Gunnari. Hvað gerðu fjölmiðlamenn? Fjölmiðlamaður sem varð að segja af sér á Stöð 2 þegar hann var staðinn að því að falsa fréttir, vílaði ekki fyrir sér að ráðast á Gunnar og klína á hann sök, þegar allt hefði verið tekið af honum.

Svo kemur stjórnlagamálið. Að mörgu leyti var sá ferill góður, en þeir sem halda því fram að þetta sé forgangsmál umfram t.d. að berjast gegn fátækt, skuldastöðu heimilanna og atvinnuleysinu eru á villi- götum. Þegar sérfræðingar komast að því að vinna þurfi málið betur og ná sátt, þá er gamla aðferðin aftur dregin á flot og Ómar, þú dansar með! Auðvitað í anda þess að þú sért að vinna gegn ,,vonda fólkinu“.

Látum dómstólana taka upp Geirfinnsmálið og dæma um sýkn eða sekt. Við getum alveg haft okkar skoðanir á vinnubrögðunum í málinu. Hvorki Ómar Ragnarsson eða Sigurður Þorsteinsson eru til þess fallnir að dæma í málinu.

Ómar, það er afskaplega falskur tónn í dvöl þinni með þessu liði. Framganga þín í gegnum tíðina passar ekki við þessi vinnubrögð. Við erum margir sem teljum okkur vera umhverfissinna, og erum ekki sátt, þá er það okkar að kynna okkar málstað og afla honum fylgis.